مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۱۵ – فَسْخِ عَزایِم و نَقض‌ها جهت باخبر کردنْ آدمی را از آن که مالِک و قاهِرْ اوست و گاه‌گاه عَزمِ او را فَسخ ناکردن و نافِذ داشتن تا طَمَعْ او را بر عَزْم کردن دارد تا باز عَزمَش را بِشکند تا تنبیه بر تنبیه بُوَد
| ۴۴۶۳ | عَزم‌ها و قَصدها در ماجَرا | گاه‌گاهی راست می‌آید تو را |
| ۴۴۶۴ | تا به طَمْعِ آن دِلَت نِیَّت کُند | بارِ دیگر نِیَّتَت را بِشکَند |
| ۴۴۶۵ | وَرْ به کُلّی بی‌مُرادَت داشتی | دل شدی نومید اَمَل کِی کاشتی؟ |
| ۴۴۶۶ | وَر بِکاریدی اَمَل از عوری‌اَش | کِی شدی پیدا بَرو مَقْهوری‌اَش؟ |
| ۴۴۶۷ | عاشقان از بی‌مُرادی‌هایِ خویش | باخَبَر گشتند از مولایِ خویش |
| ۴۴۶۸ | بی‌مُرادی شُد قَلاووزِ بهشت | حُفَّتِ الْجَنَّه شِنو ای خوش‌سِرِشت |
| ۴۴۶۹ | که مُراداتَت همه اِشْکَسته‌پاست | پس کسی باشد که کامِ او رَواست |
| ۴۴۷۰ | پس شُدند اِشْکَسته‌اَش آن صادقان | لیکْ کو خود آن شِکَستِ عاشقان؟ |
| ۴۴۷۱ | عاقِلانْ اِشْکَسته‌اَش از اِضطِرار | عاشقانْ اِشْکَسته با صد اختیار |
| ۴۴۷۲ | عاقِلانَش بَندگانِ بَندی‌اَند | عاشقانَش شکَّریّ و قَندی‌اَند |
| ۴۴۷۳ | اِئْتِیا کَرْهًا مَهارِ عاقِلان | اِئْتِیا طَوْعًا بَهارِ بی‌دلان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!