مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۹۴ – دیگر باره مَلامَت کردنِ اَهْلِ مَسجد مِهْمان را از شبْ خُفتن در آن مَسجد
| ۳۹۹۴ | قوم گفتندَش مَکُن جَلْدی بُرو | تا نگردد جامه و جانَت گِرو | |
| ۳۹۹۵ | آن زِ دور آسان نِمایَد بِهْ نِگَر | که به آخِر سخت باشد رَهْ‌گُذَر | |
| ۳۹۹۶ | خویشتن آویخت بَسْ مَرد و سُکُست | وَقتِ پیچاپیچْ دست‌آویز جُست | |
| ۳۹۹۷ | پیش تَر از واقعه آسان بُوَد | در دلِ مَردم خیالِ نیک و بَد | |
| ۳۹۹۸ | چون دَر آیَد اَنْدَرونِ کارْزار | آن زمان گردد بر آن کَس کارْزار | |
| ۳۹۹۹ | چون نه شیری هین مَنِه تو پایْ پیش | کآن اَجَل گُرگ است و جانِ توست میش | |
| ۴۰۰۰ | وَرْ زِ اَبْدالیّ و میشَت شیر شُد | ایمِن آ که مرگِ تو سَرزیر شُد | |
| ۴۰۰۱ | کیست اَبْدال؟ آن کِه او مُبْدَل شود | خَمْرَش از تَبدیلِ یَزدانْ خَل شود | |
| ۴۰۰۲ | لیکْ مَستی شیرگیری وَزْ گُمان | شیر پِنْداری تو خود را هین مَران | |
| ۴۰۰۳ | گفت حَق زَاهْلِ نِفاقِ ناسَدید | بَأْسُهُمْ ما بَیْنَهُم بَأْسٌ شَدید | |
| ۴۰۰۴ | در میانِ هَمدِگَر مَردانه‌اَند | در غزا چون عورَتانِ خانه‌اند | |
| ۴۰۰۵ | گفت پیغامبر سِپَهْدارِ غُیوب | لا شَجاعَة یا فَتیٰ قَبْلَ الْحُروب | |
| ۴۰۰۶ | وَقتِ لافِ غَزو مَستان کَف کُنند | وَقتِ جوشِ جنگ چون کَف بی‌فَنَند | |
| ۴۰۰۷ | وَقتِ ذِکْرِ غَزْو شمشیرش دراز | وَقتِ کَرّ و فَرّ تیغش چون پیاز | |
| ۴۰۰۸ | وَقتِ اندیشه دلِ او زَخمْ‌جو | پَس به یک سوزن تَهی شُد خیکِ او | |
| ۴۰۰۹ | من عَجَب دارم زِ جویایِ صَفا | کو رَمَد در وَقتِ صَیْقل از جَفا | |
| ۴۰۱۰ | عشق چون دَعوی جَفا دیدن گُواه | چون گُواهَت نیست شُد دَعوی تَباه | |
| ۴۰۱۱ | چون گُواهَت خواهد این قاضی مَرَنْج | بوسه دِهْ بر مار تا یابی تو گنج | |
| ۴۰۱۲ | آن جَفا با تو نباشد ای پسر | بلکه با وَصْفِ بَدی اَنْدَر تو در | |
| ۴۰۱۳ | بر نَمَد چوبی که آن را مَردْ زد | بر نَمَد آن را نَزَد بر گَرْد زَد | |
| ۴۰۱۴ | گَر بِزَد مَر اسب را آن کینه کَش | آن نَزَد بر اسب زد بر سُکْسُکَش | |
| ۴۰۱۵ | تا زِ سُکْسُک وارَهَد خوشْ‌پِی شود | شیره را زندان کُنی تا مِیْ شود | |
| ۴۰۱۶ | گفت چَندان آن یَتیمَک را زَدی | چون نَتَرسیدی زِ قَهْرِ ایزدی؟ | |
| ۴۰۱۷ | گفت او را کِی زَدَم ای جان و دوست | من بر آن دیوی زَدَم کو اَنْدَروست | |
| ۴۰۱۸ | مادر اَرْ گوید تورا مرگِ تو باد | مرگِ آن خو خواهد و مرگِ فَساد | |
| ۴۰۱۹ | آن گروهی کَزْ اَدَب بُگْریختند | آبِ مَردی و آبِ مَردان ریختند | |
| ۴۰۲۰ | عاذِلانْشان از وَغا وارانْدَند | تا چُنین حیز و مُخَنَّث مانْدَند | |
| ۴۰۲۱ | لاف و غُرّه‌یْ ژاژْخا را کَم شِنو | با چُنین‌ها در صَفِ هَیْجا مَرو | |
| ۴۰۲۲ | زان که زادُوکُم خَبالًا گفت حَق | کَزْ رِفاقِ سُست بَرگَردان وَرَق | |
| ۴۰۲۳ | که گَر ایشان با شما هم رَهْ شوند | غازیانْ بی‌مَغزْ هَمچون کَهْ شوند | |
| ۴۰۲۴ | خویشتن را با شما هم‌صَف کُنند | پس گُریزَند و دلِ صَفْ بِشْکَنند | |
| ۴۰۲۵ | پس سپاهی اندکی بی این نَفَر | بِهْ که با اَهْلِ نِفاق آید حَشَر | |
| ۴۰۲۶ | هست بادامِ کمِ خوش بیخته | بِهْ زِ بسیاری به تَلْخ آمیخته | |
| ۴۰۲۷ | تَلْخ و شیرین در ژَغاژَغ یک شَی‌اَند | نَقْص ازان افتاد که هم دل نی‌اَند | |
| ۴۰۲۸ | گَبْر تَرسانْ دل بُوَد کو از گُمان | می‌زیَد در شک زِ حالِ آن جهان | |
| ۴۰۲۹ | می‌رَوَد در رَهْ نَدانَد مَنْزِلی | گامْ تَرسان می‌نَهَد اَعْمی دلی | |
| ۴۰۳۰ | چون نَدانَد رَهْ مسافر چون رَوَد؟ | با تَرَدُّدها و دلْ پُرخون رَوَد | |
| ۴۰۳۱ | هرکِه گویدهای این‌سو راه نیست | او کُند از بیمْ آن جا وَقْف و ایست | |
| ۴۰۳۲ | وَرْ بِدانَد رَهْ دلِ با هوشِ او | کِی رَوَد هر های و هو در گوشِ او؟ | |
| ۴۰۳۳ | پس مَشو هَمراهِ این اُشتُردِلان | زان که وَقتِ ضیق و بیم اَند آفِلان | |
| ۴۰۳۴ | پس گُریزَند و تورا تنها هِلَنْد | گَرچه اَنْدَر لافْ سِحْرِ بابِلَند | |
| ۴۰۳۵ | تو زِ رَعْنایانْ مَجو هین کارْزار | تو زِ طاووسان مَجو صَیْد و شکار | |
| ۴۰۳۶ | طَبْعْ طاووس است و وَسواسَت کُند | دَم زَنَد تا از مَقامَت بَر کَنَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!