مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۵ – بیان آن که خَطایِ مُحِّبان، بهتر است از صَوابِ بیگانگان بَرِ مَحبوب
| ۱۷۲ | آن بِلالِ صِدقْ در بانگِ نماز | حَیَّ را هَیَّ هَمی خوانْد از نیاز | |
| ۱۷۳ | تا بِگُفتند ای پَیَمبَر راست نیست | این خَطا، اکنون که آغازِ بِناست | |
| ۱۷۴ | ای نَبیّ و ای رَسولِ کِردگار | یک مُؤذِّن کو بُوَد اَفْصَح بیار | |
| ۱۷۵ | عَیْب باشد اوَّلِ دین و صَلاح | لَحنْ خواندن لَفْظِ حَیَّ عَلْ فَلاح | |
| ۱۷۶ | خَشمِ پیغامبر بِجوشید و بِگفُت | یک دو رَمزی از عِنایاتِ نَهُفت | |
| ۱۷۷ | کِی خَسان نَزدِ خدا هَیِّ بِلال | بهتر از صد حَیّ و خَیّ و قیل و قال | |
| ۱۷۸ | وا مَشورانید تا من رازتان | وانگویم آخِر و آغازِتان | |
| ۱۷۹ | گَرْ نَداری تو دَمِ خوش در دُعا | رو دُعا می‌خواه زِاخوانِ صَفا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!