مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۵۱ – مَثَل در بیانِ آن که حیرت مانِعِ بَحث و فِکْرت است

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

مردی که موهای سفید صورتش از موهای سیاه آن بیشتر بود نزد آرایشگری رفت و از او خواست که ریش‌های سفید شده را از سیاه جدا کند چون قصد دارد عروسی نو بیاورد. آرایشگر همۀ ریش‌های او را برید و در مقابل او نهاد و گفت که خودت آنها را جدا کن زیرا من کار دارم.

حکایت دیگر اینکه یک نفر سیلیی به نفر دیگر زد و آن نفر هم حمله کرد تا تلافی کند و به او سیلیی بزند. آن نفر اولی که سیلی زده بود گفت که صبر کن اول من از تو سوالی بکنم بعد مرا بزن. پرسید که وقتی من پس سر تو زدم یک صدایی ایجاد شد. سوالم این است که این صدا از دست من بوده است یا از پس سر تو؟ آن مرد گفت که از درد سیلی تو نمی توانم فکر کنم که کدام یک عامل ایجاد صدا بود. تو که درد نداری به این مساله فکر کن چون کسی که دردمند است، به دنبال فهمیدن این مسائل نیست.