مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۸۴ – سوآل کردنِ بُهْلول آن درویش را
| ۱۸۸۵ | گفت بُهْلول آن یکی دَرویش را | چونی ای درویش؟ واقِف کُن مرا | |
| ۱۸۸۶ | گفت چون باشد کسی که جاوْدان | بر مُرادِ او رَوَد کارِ جهان؟ | |
| ۱۸۸۷ | سَیْل و جوها بر مُرادِ او رَوَند | اَخْتَران زان‌سان که خواهد آن شوند | |
| ۱۸۸۸ | زندگیّ و مرگْ سَرهنگانِ او | بر مُرادِ او رَوانه کو به کو | |
| ۱۸۸۹ | هرکجا خواهد فِرِستد تَعْزیَت | هرکجا خواهد بِبَخشَد تَهْنیَت | |
| ۱۸۹۰ | سالِکانِ راه هم بر گامِ او | ماندگان از راه همْ در دامِ او | |
| ۱۸۹۱ | هیچ دندانی نَخَندد در جهان | بی رِضا و اَمرِ آن فَرمان‌رَوان | |
| ۱۸۹۲ | گفت ای شَهْ راست گفتی هم چُنین | در فَر و سیمایِ تو پیداست این | |
| ۱۸۹۳ | این و صد چَندینی ای صادق وَلیک | شَرح کُن این را بَیان کُن نیکْ نیک | |
| ۱۸۹۴ | آن چُنان که فاضِل و مَردِ فُضول | چون به گوشِ او رَسَد آرَد قَبول | |
| ۱۸۹۵ | آن چُنانَش شَرح کُن اَنْدَر کَلام | که از آن هم بَهره یابَد عقلِ عام | |
| ۱۸۹۶ | ناطِقِ کامل چو خوان‌پاشی بُوَد | خوانْش بَر هر گونهٔ آشی بُوَد | |
| ۱۸۹۷ | که نَمانَد هیچ مِهْمان بی‌نَوا | هر کسی یابَد غذایِ خود جُدا | |
| ۱۸۹۸ | هَمچو قرآن که به معنی هفت توست | خاص را و عام را مَطْعَم دَروست | |
| ۱۸۹۹ | گفت این باری یَقین شُد پیشِ عام | که جهانْ در اَمرِ یَزدان است رام | |
| ۱۹۰۰ | هیچ بَرگی دَر نَیُفتَد از درخت | بی‌قَضا و حُکْمِ آن سُلطانِ بَخت | |
| ۱۹۰۱ | از دَهانْ لُقْمه نَشُد سویِ گِلو | تا نگوید لُقمه را حَق کِه اُدْخُلو | |
| ۱۹۰۲ | مَیْل و رَغْبَت کان زِمامِ آدمی‌ست | جُنبِشِ آن رامِ اَمرِ آن غَنی‌ست | |
| ۱۹۰۳ | در زمین‌ها و آسْمان‌ها ذَرّه‌یی | پَر نَجُنبانَد نگردد پَرّه‌یی | |
| ۱۹۰۴ | جُز به فرمانِ قَدیمِ نافِذَش | شَرح نَتْوان کرد و جَلْدی نیست خَوش | |
| ۱۹۰۵ | کِه شْمُرَد بَرگِ درختان را تمام؟ | بی‌نِهایَت کِی شود در نُطْقْ رام؟ | |
| ۱۹۰۶ | این قَدَر بِشْنو که چون کُلّیِّ کار | می‌نَگَردد جُز به اَمرِ کِردگار | |
| ۱۹۰۷ | چون قَضایِ حَقْ رضایِ بَنده شُد | حُکْمِ او را بَنده‌یی خواهنده شُد | |
| ۱۹۰۸ | بی‌تَکَلُّف نه پِیِ مُزد و ثَواب | بلکه طَبْعِ او چُنین شُد مُسْتَطاب | |
| ۱۹۰۹ | زندگیِّ خود نخواهد بَهرِ خَوذ | نه پِیِ ذوقِ حَیاتِ مُسْتَلَذ | |
| ۱۹۱۰ | هرکجا اَمرِ قِدَم را مَسْلَکی‌ست | زندگیّ و مُردگی پیشَش یکی‌ست | |
| ۱۹۱۱ | بَهرِ یَزدان می‌زیَد نه بَهرِ گَنج | بَهرِ یَزدان می‌مُرَد نَزْ خَوْفِ رَنج | |
| ۱۹۱۲ | هست ایمانَش برایِ خواستِ او | نه برایِ جَنَّت و اَشْجار و جو | |
| ۱۹۱۳ | تَرکِ کُفرَش هم برایِ حَق بُوَد | نه زِ بیمِ آن که در آتش رَوَد | |
| ۱۹۱۴ | این چُنین آمد زِ اَصلْ آن خویِ او | نه ریاضَت نه به جُست و جویِ او | |
| ۱۹۱۵ | آن گَهان خَندَد که او بیند رِضا | هَمچو حَلْوایِ شِکَر او را قَضا | |
| ۱۹۱۶ | بَنده‌یی کِشْ خوی و خِلْقَت این بُوَد | نه جهان بر اَمر و فَرمانَش رَوَد؟ | |
| ۱۹۱۷ | پس چرا لابِه کُند او یا دُعا؟ | که بِگَردان ای خداوند این قَضا؟ | |
| ۱۹۱۸ | مرگِ او و مرگِ فرزندانِ او | بَهرِ حَقْ پیشَش چو حَلْوا در گِلو | |
| ۱۹۱۹ | نَزْعِ فرزندان بَرِ آن باوَفا | چون قَطایِف پیشِ شیخِ بی‌نَوا | |
| ۱۹۲۰ | پس چراگوید دُعا؟ اِلّا مگر | در دُعا بینَد رِضایِ دادْگَر | |
| ۱۹۲۱ | آن شَفاعَت وان دُعا نَزْ رَحْمِ خَود | می‌کُند آن بَندهٔ صاحِب رَشَد | |
| ۱۹۲۲ | رَحْمِ خود را او همان دَمْ سوخته‌ست | که چراغِ عشقِ حَقْ اَفْروخته‌ست | |
| ۱۹۲۳ | دوزخِ اَوْصافِ او عشق است و او | سوخت مَر اَوْصافِ خود را مو به مو | |
| ۱۹۲۴ | هر طَروقی این فَروقی کِی شناخت | جُز دَقوقی تا دَرین دولت بِتاخت |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!