مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۸۵ – قِصّهٔ دَقوقی رَحْمَةُ اللهِ عَلَیْهِ و کَراماتَش
| ۱۹۲۵ | آن دَقوقی داشت خوش دیباجه‌یی | عاشق و صاحِب کَرامَت خواجه‌یی | |
| ۱۹۲۶ | در زمین می‌شُد چو مَهْ بر آسْمان | شب‌رُوان راگشته زو روشنْ رَوان | |
| ۱۹۲۷ | در مُقامی مَسْکَنی کَم ساختی | کَم دو روز اَنْدَر دِهی اَنْداختی | |
| ۱۹۲۸ | گفت در یک خانه گَر باشم دو روز | عشقِ آن مَسْکَن کُند در من فُروز | |
| ۱۹۲۹ | غِرَّةُ الْمَسْکَنْ اُحاذِرْهُ اَنا | اُنْقُلی یا نَفْسُ سیری لِلْغِنا | |
| ۱۹۳۰ | لا اُعَوِّدْ خُلْقَ قَلْبی بِالْمَکان | کَیْ یَکونَ خالِصًا فِی الْاِمْتِحان | |
| ۱۹۳۱ | روز اَنْدَر سَیْر بُد شب در نماز | چَشم اَنْدَر شاهْ باز او هَمچو باز | |
| ۱۹۳۲ | مُنْقَطِع از خَلْق نه از بَد خویی | مُنْفَرِد از مَرد و زن نه از دویی | |
| ۱۹۳۳ | مُشْفِقی بر خَلْق و نافِع هَمچو آب | خوش شَفعیّ و دُعایَش مُسْتَجاب | |
| ۱۹۳۴ | نیک و بَد را مِهْربان و مُسْتَقَر | بهتر از مادر شَهی‌تَر از پدر | |
| ۱۹۳۵ | گفت پیغامبر شما را ای مِهان | چون پدر هستم شَفیق و مِهْرَبان | |
| ۱۹۳۶ | زان سَبَب که جُمله اَجْزایِ مَنید | جُزو را از کُل چرا بَر می‌کَنید؟ | |
| ۱۹۳۷ | جُزو از کُلْ قَطْع شُد بی‌کار شُد | عُضو از تَنْ قَطْع شُد مُردار شُد | |
| ۱۹۳۸ | تا نَپِیوندَد به کُلّ بارِ دِگَر | مُرده باشد نَبْوَدَش از جانْ خَبَر | |
| ۱۹۳۹ | وَرْ بِجُنبَد نیست آن را خود سَنَد | عُضوِ نو بُبْریده هم جُنبِش کُند | |
| ۱۹۴۰ | جُزو ازین کُل گَر بُرَد یک سو رَوَد | این نه آن کُلّ است کو ناقِصْ شود | |
| ۱۹۴۱ | قَطْع و وَصْلِ او نَیایَد در مَقال | چیزِ ناقص گفته شُد بَهرِ مِثال |
این داستان دقوقی در مثنوی آن قدر عجیب و خیال گونه است که به نظر بیشتر وصف یک رویا می باشد. شاید هم رویایی باشد که خود مولانا دیده است یا آن را از زبان کسی شنیده است.