رباعی ۱۲۲ مولانا

 

باران به سَرِ گرم دلی بر می‌ریخت بسیار چو ریخت، چُست در خانه گُریخت
پَر می‌زد خوش بَطی که آن بر من ریز کین جانِ مرا خدایْ از آب اَنگیخت

 

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *