رباعی ۱۲۵ مولانا

	آری صَنَما بَهانه خود کم بودَت		تا خواب بِیامَد و زِ ما بِرْبودَت
	خوش خُسب که من تا به سَحَر خواهم گفت		فریاد زِ نَرگسانِ خواب آلودَت

0 پاسخ

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!