رباعی ۱۵۷ مولانا
| عشقی نه به اندازهٔ ما، دَر خورِ ماست | وین طُرفه که بارِ ما فُزون از خَرِ ماست | ||
| آن جا که جَمالِ حُسنِ آن دِلْبَرِ ماست | ما دَر خورِ او نه ایم، او دَرخورِ ماست |
ما توان و لیاقت به دوش کشیدن بار عشق را نداریم. ما توان دیدن زیبایی معشوق را نداریم ولی او خودش را در حد ما پایین می‌آورد تا بتوانیم او را درک کنیم.
سلام لطفا تفسیر این رباعی رو ممکن هست بگذارید؟