رباعی ۱۹۶۷ مولانا

 

بِنْمایْ به من رُخَت بِکُن مَردمی‌یی تا لاف زنم که دیده‌ام خُرَّمی‌یی
ای جان و جهان از تو چه باشد کمی‌یی کَزْ دیدنِ تو شاد شود آدمی‌یی

 

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *