رباعی ۲۴۵ مولانا
| گویند که عشقْ عقل آمیز خوش است | در هر صِفَتی که هست، پَرهیز خوش است | ||
| آری سُخَنَت چون زَرِ سُرخ است، وَلیک | جان نیز فِدایِ شَمسِ تبریز خوش است |
به من نصیحت می‌کنند که عشق و عقل را با هم داشته باشم و اینکه در هیچ صفتی نباید زیاده‌روی کنم. بله، سخن شما همانند طلا ارزشمند است ولی من با فدا کردن جانم برای شمس تبریزی نیز خوشم.
این جهان با تو خوش است
و آن جهان با تو خوش است