مکتوبات مولانا – مکتوب ۱۱۵ – ظاهراً به معین‌الدّین پروانه توصیۀ کودکی مظلوم به نام سعدالدّین و درخواست مسند قضا به تاج‌الدّین

سعادت و اقبالِ دو جهانی قرین روزگارِ ملک الامرا، ولیُّ الانعام ادام الله علوّهُ باد، پادشاهی و لطف‌ها و دقایقِ دلداری و درویش‌نوازی که می‌فرماید در حضرتِ فَمَن یَعمَلْ مِثْقَالَ ذَرّهٍ خَیْراً یَرَه^[۱]، مقبول و مبرور است و عن‌قریب ثمراتِ آن خیرات در رسد سَأُرِیکُمْ آیَاتِی فَلَا تَسْتَعجِلُون^[۲].
رافعِ تحیّت، فرزندِ مخلص، سعد الدّین، خویش این داعی است و کودک مظلوم است، نیمِ باغِ او را کودکان و متعلّقانِ شما خریده‌اند. توقّع است که بندگان را وصیّت فرماید تا او را به لطف نگرند و از بندگانِ شما دانند. عنایت و لطفِ پادشاهانۀ شما بر جهانیان می‌رسد و حق تعالی درخورِ آن اکرام و لایقِ آن افضال از بهرِ شما نیکی‌ها و خلعت‌ها پنهان کرده است، اِنَ اللهَ لَا یُضِیعُ اَجْرَ الْمُحسِنِین^[۳]. داعی هرجا که هست بدین دعا میان بسته است و وامدارِ دعای خیرِ آن عزیز است و شاکرِ احسانِ او و وامدار، هرجا که رَوَد و باشد، وامدار باشد و قضایِ آن حقوق، به دعا بر او واجب باشد. تنِ بی‌ادب دارم، از جانبِ عالی زحمتش دور می‌دارم، الّا ضمیر و دلِ چالاک به خدمتش می‌فرستم.
گر دلم را بینی آنجا گو حرامت باد وصل
من چنین مهجور و تو پیوسته همزانوی او^[۴]
جاوید به حُلَلِ توفیق محلّل باد و مغیث خلایق و قرینِ بوستان حقایق، آمین یا ربَّ العالمین.
تا ظن نبری که من کمَت می‌بینم
بی‌زحمتِ دیده هر دَمَت می‌بینم^[۵]
مضی هذا، چون عنایت و پادشاهیِ شما دربارۀ این داعی مشهور شده است، داعی را شفیع می‌گیرد امام اجلّ عالم، خیرالقضاة، تاج الدّین ادام اللهُ فضله که بارِ دگر او را بنوازد و منصبِ قضا به وی ارزانی دارد، که غیرِ آن بزرگ، ملجأیی و مَخلصی نیست اهلِ خبر را امروز، یا ربش باقی دار و بر این داعی منّتِ عظیم خواهد بودن و بر منّت‌های سابق منضمّ گردد، ان شاء الله تعالی.

—————————

[۱] آیۀ ۷ سورۀ زلزله: پس هر کس هم سنگ ذره‌ای عمل خیر انجام داده باشد، آن را می‌بیند.

[۲] بخشی از آیۀ ۳۷ سورۀ انبیا: به زودی آیات خود را به شما می‌نمایانیم، از من به شتاب مخواهید.

[۳] بخشی از آیۀ ۱۲۰ سورۀ توبه: زیرا که خداوند پاداش نیکوکاران را فرو نمی‌گذارد.

[۴] شاعر این بیت یافت نشد.

[۵] بیت اول رباعی ۱۲۵۸ مولانا.