مکتوبات مولانا – مکتوب ۱۲ – به ملک‌الامرا در سفارش بهاءالدّین بحری یا خیّاط

اتمَّ اللهُ سبحانَه و عزَّ شأنه و تعالی، مملکة الدّنیا الّتی هی وسیلةٌ الی مملکةِ العُقبی علی ملک الامراء، غوثُ الله فی الارض، ملاذالضّعفآءِ والملهوفینَ، المؤیَّد بالعطیَّةِ الابدیَّةِ والدولةِ السّرمدیّةِ، کریم النّجار، قلیل العثار، جمیلُ الخِصال، حمیدالشِّیم، مشروحُ الصّدر، رفیعُ القدر، ملهُ جلالَه فی الدولةِ الدّایمة المصونةِ عن اللآیمة، سلام و تحیّت از این داعی مخلص مطالعه فرماید و آرزومندی به لقایِ همایون و طلعتِ مبارک، که: از وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ، ضَاحِکَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ^[۱]، بادا، غالب و باعث داند و شاکر نعم و ذاکر کرم و احسان بی‌حدّ، تقبَّل اللهُ منه و جازاه احسن ماجزا به محسناً[۲]، اِنَّ اللهَ لَا یَظْلِمُ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ وَاِن تَکُ حَسَنَةً یُضَاعِفْهَا وَیُؤْتِ مِن لَّدُنْهُ اَجْراً عَظِیماً^[۳]، اگر در خورِ شوق و محبّت ایتلافِ قلوب، مکاتبات نبشته شدی، هر روز، نامه‌ای مطوّل از این داعی بدان ولیُّ الِانعام رسیدی ولیکن عقل فتوی نمی‌دهد که دَرِ تصدیع و ابرام مفتوح باشد. والمودَّةُ کنزٌ والکنزُ بالاِخفاءِ اَولی و اِن کانت المحبَّةُ لا تختفی.
یا حسرةً لِلعاشقین تَحَمَّلوا
ثِقلَ المُحبَّةِ و الهوی فَضّاحُ^[۴]
*
خود عشق و ضمیر دل چه پنهان ماند
کز دیده به رخ هزار صاحب نظرست^[۵]
مِنَ القَلبِ الی القَلبِ رَوزِنةٌ^[۶]. این محبّت مستدام باد که احبُّ الأعمال عندالله تعالی و اَفضلُها الحبُّ فی اللهِ تعالی[۷]. سعی‌های خیرات که می‌فرماید، با این گوشه در امن باشد و اهلِ خیر به فراغت و امن به معالی الامور مشتغل و متفرّغ باشند و ثوابِ آن عاید است جمله بدان یگانۀ عالم قیّومُ خیرِالذّاب عن حریم الدّین و الحراسُ لبیضةِ الِاسلام، ایَّده اللهُ نصرَهُ وکَلأهُ و من الفضل^[۸] لا اخلاه، آرندۀ تحیّت بهاالدّین زادالله بهآهُ متوجّه خدمت است.
قال النّبیّ صلّی الله علیه وسلّم: مَنْ جمعَ شملٍ مُتَفَتِّتٍ جمع اللهُ شَمْلَهُ. امید است که به نظرِ عنایت منظور گردد و شاکر و ذاکر باز گردد چنانکه کافّۀ محتاجان، تا به ثنایِ جمیل و ثوابِ جزیل مدَّخر گردد، اِنْ شاءَ الله تعالی.

————————-

[۱] آیۀ ۳۸ و ۳۹ سورۀ عبس: در چنین روز چهره‌هایی تابناک باشد، و در چنین روز بر چهره‌هایی غبار باشد.

[۲] خداوند از او بپذیرد و پاداشی بالاتر از پاداش محسنان به او دهد.

[۳] آیۀ ۴۰ سورۀ نساء: خداوند به اندازه ذره‌ای نیز ستم نمی‌کند، و اگر حسنه‌ای باشد به آن دو چندان پاداش می‌دهد و از پیشگاه خود پاداش بیکران می‌بخشد.

[۴] شاعر این بیت یافت نشد، به احتمال از شیخ سهروردی. حسرت و اندوه بر عاشقانی که بار عشق را تحمل می‌کنند که عشق رسواگر است.

[۵] شاعر این بیت یافت نشد.

[۶] از امثال: از دل جانب دل روزنه‌ست، از دل به دل راه است.

[۷] نکوترین کارها نزد خداوند، دوستی در راه خداست.

[۸] در نسخه عبارت “من الخیر” آمده و در زیر همین عبارت تصحیح شده به “من الفضل”.