مولوی‌نامه – جلد دوم – فصل چهارم: بی از او، ندهد کسی را حق نوال

مولوی معتقد است که اولیای خدا و صاحب دلان واصل کامل، مبعوثان لطف و رحمت حق، و وسایط فیض مابین حق و خلق باشند؛ که بی‌توسط ایشان نوال رحمانی و مواهب فیض ربانی به کسی نمی‌رسد.

و دست جود و کرم آن طایفه برای افاضه و بخشیدن عطایای الهی در خزانه‌ای است سرشار که هرقدر جواهر زواهر از آن برگیرند کاهش و نقصان در آن راه نیابد؛ و کف همت و سخای آن گروه متصل به دریایی است بی‌کران که هرگز خلل‌گیر و فناپذیر نباشد.

صاحب دل آینه‌ی شش‌رو بود/ حق در او از شش جهت ناظر شود
هرکه اندر شش جهت دارد مَقر/ نکندش بی‌واسطه‌ی او حق نظر

گر کند رد از برای او کند/ ور قبول آرد هم او باشد سند
چونکه او حق را بود در کل حال/ برگزیده باشد او را ذو الجلال
بی از او، ندهد کسی را حق نوال/ شمه‌یی گفتم من از صاحب‌وصال
موهبت را بر کف دستش نهد/ وز کفش آن را به مرحومان دهد
با کفش دریای کل را اتصال/ هست بی‌چون و چگونه بر کمال
اتصالی که نگنجد در کلام/ گفتنش تکلیف باشد والسلام