مولوی‌نامه – جلد دوم – فصل چهارم: عقاید عرفانی و مسلک خاص مولوی – ۳۵ – گرویدن خلق به انبیا و اولیا به جاذبۀ جنسیت بشری

مولوی می‌گوید که پیامبران و برگزیدگان الهی در باطن از جنس روح و ملک‌اند؛ یعنی هرچند به صورت، جسمانی‌اند به معنی همچون فرشتگان در عالم روح زندگی می‌کنند

انبیا چون جنس روحند و ملک/ مر ملک را جذب کردند از فلک 

اما در ظاهر به صورت بشر جسمانی خلق شده‌اند تا به مقتضی جاذبۀ جنسیت، جامعۀ بشری را هدایت و اصلاح کنند.

در دفتر چهارم در داستان آن زن که طفل او بر سر ناودان غیژید و در خطر افتادن بود؛ و از حضرت علی علیه السلام چاره جست؛ بفرمودند تا طفلی را بر بام برد، و کودک او به هوای آن طفل از ناودان بازآمد

گفت طفلی را برآور هم به بام/ تا ببیند جنس خود را آن غلام
سوی جنس آید سبک زان ناودان/ جاذب هر جنس را هم‌جنس دان 

منتقل به حال و کار انبیا و مبعوثان الهی و پیروان ایشان می‌شود؛ آیت کریمۀ «إِنَّما اَنَا بَشَرٌ مِثْلُکمْ» فرایاد او می‌آید و چنین افاده می‌کند

زان بود جنس بشر^[۱] پیغمبران/ تا به جنسیت رهند از ناودان
پس بشر فرمود خود را مثلکم/ تا به جنس آیند و کم گردند گُم^[۲]
زانکه جنسیت عجایب جاذبی است/ جاذب^[۳] جنس است هرجا طالبی است

[۱] زان شدستند از بشر: خ.

[۲] آیید و کم گردید گم: نیکلسون با نسخه ‌بدل متن که چند نسخۀ خطی قدیم رجحان آن‌را تأیید می‌کند.

[۳] جاذبش: خ.