شرح مثنوی بدیع‌الزمان فروزانفر – دفتر اوّل – بخش ۴۵ – جوابِ خرگوش ایشان را

برون‌شو: راه خروج، گریزگاه، خلاص و رهایی.

دیوان، ب ۵۰۸۹ نظر: نیروی بینایی، نگاه و دید.

پیمبران مردم را به رهایی و آزادی از شهوات و لوازم عالم محسوس دعوت می‌کردند و این نکته اساس دعوت ایشان است برای آنکه به وحی و الهام دریافته بودند که از این تنگنا چگونه خلاص توان جست، احکام شریعت همه و به‌طور کلی این راهها را به امت نشان می‌دهد ولی منکران، انبیا را مانند خود می‌شمردند و به مقیاس ضعف عقل و بصیرت خود می‌سنجیدند و ایشان را خوار می‌داشتند غافل از اینکه خداوند، گاه در چیزی کوچک قدرتی شگرف قرار می‌دهد چنان‌که در مردمک دیده با همه خردی، توانایی دیدن اجسام بزرگ و پهناور مانند کوه‌ها و دریاها نهاده است، انبیا نیز مردمک چشم آفرینش بودند که مردم از قدرت و عظمتشان غفلت داشتند، ذکر فلک به مناسبت آن است که عالم محسوس بفلک نهم نهایت می‌پذیرد و حکمای پیشین بر این عقیده بوده‌اند.