مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۴۳ – مُهْلَت دادنِ موسیٰ عَلَیْهِالسَّلام فرعون را تا ساحِران را جَمع کُند از مَداین
۱۰۹۹ | گفت اَمر آمد بُرو مُهْلَت تو را | من به جایِ خود شُدم رَستی زِ ما | |
۱۱۰۰ | او هَمیشُد وَاژْدَها اَنْدَر عَقِب | چون سگِ صَیّاد دانا و مُحِب | |
۱۱۰۱ | چون سگِ صَیّاد جُنْبان کرده دُم | سنگ را میکرد ریگ او زیرِ سُم | |
۱۱۰۲ | سنگ و آهن را به دَم دَر میکَشید | خُرد میخایید آهن را پَدید | |
۱۱۰۳ | در هوا میکرد خود بالایِ بُرج | که هَزیمَت میشُد از وِیْ روم و گُرج | |
۱۱۰۴ | کَفْک میانداخت چون اُشتُر زِ کام | قَطرهیی بر هر کِه زد میشُد جُذام | |
۱۱۰۵ | ژَغْ ژَغِ دَندانِ او دل میشِکَست | جانِ شیرانِ سِیَه میشُد زِ دست | |
۱۱۰۶ | چون به قَوْمِ خود رَسید آن مُجْتَبیٰ | شِدْقِ او بِگْرفت باز او شُد عَصا | |
۱۱۰۷ | تَکیه بر وِیْ کرد و میگفت ای عَجَب | پیشِ ما خورشید و پیشِ خَصْمْ شب | |
۱۱۰۸ | ای عَجَب چون مینَبینَد این سپاه | عالَمی پُر آفتابِ چاشْتگاه؟ | |
۱۱۰۹ | چَشمْ باز و گوشْ باز و این ذُکا | خیرهاَم در چَشمبَندیِّ خدا | |
۱۱۱۰ | من ازیشان خیره ایشان هم زِ من | از بَهاری خارْ ایشان من سَمَن | |
۱۱۱۱ | پیشَشان بُردم بَسی جامِ رَحیق | سنگ شُد آبَش به پیشِ این فَریق | |
۱۱۱۲ | دسته گُل بَستَم و بُردم به پیش | هر گُلی چون خار گشت و نوشْ نیش | |
۱۱۱۳ | آن نَصیبِ جانِ بیخویشان بُوَد | چون که با خویشَند پیدا کِی شود؟ | |
۱۱۱۴ | خُفتهٔ بیدار باید پیشِ ما | تا به بیداری بِبینَد خوابها | |
۱۱۱۵ | دُشمنِ این خوابِ خوش شُد فِکْرِ خَلْق | تا نَخُسبَد فِکْرَتَش بستهست حَلْق | |
۱۱۱۶ | حیرتی باید که روبَد فکر را | خورده حیرتْ فِکْر را و ذِکْر را | |
۱۱۱۷ | هر کِه کاملتَر بُوَد او در هُنر | او به مَعنی پس به صورتْ پیشتَر | |
۱۱۱۸ | راجِعون گفت و رُجوع این سان بُوَد | که گَلِه واگردد و خانه رَوَد | |
۱۱۱۹ | چون که واگردید گَلّه از ورود | پَس فُتَد آن بُز که پیش آهنگ بود | |
۱۱۲۰ | پیش اُفْتَد آن بُزِ لَنْگِ پَسین | اَضْحَکَ الرُّجْعیٰ وجوهَ الْعابِسین | |
۱۱۲۱ | از گِزافه کِی شُدند این قَوْم لَنْگ؟ | فَخْر را دادند و بِخْریدَند نَنْگ | |
۱۱۲۲ | پا شِکَسته میرَوَند این قَوْم حَج | از حَرَج راهیست پنهان تا فَرَج | |
۱۱۲۳ | دل زِ دانشها بِشُستَند این فَریق | زان که این دانش نَدانَد آن طَریق | |
۱۱۲۴ | دانشی باید که اَصلَش زان سَر است | زان که هر فَرعی به اَصْلَش رَهْبر است | |
۱۱۲۵ | هر پَری بر عَرضِ دریا کِی پَرَد؟ | تا لَدُنْ عِلْمِ لَدُنّی میبَرَد | |
۱۱۲۶ | پس چرا عِلْمی بیاموزی به مَرد | کِش بِبایَد سینه را زان پاک کرد؟ | |
۱۱۲۷ | پس مَجو پیشی ازین سَر لَنْگ باش | وَقتِ وا گشتنْ تو پیش آهنگ باش | |
۱۱۲۸ | آخِرونَ السّابِقون باش ای ظَریف | بر شَجَر سابِق بُوَد میوهیْ طَریف | |
۱۱۲۹ | گَرچه میوه آخِر آید در وجود | اَوَّل است او زان که او مَقْصود بود | |
۱۱۳۰ | چون مَلایِک گویْ لا عِلْمَ لَنا | تا بگیرد دستِ تو عَلَّمْتَنا | |
۱۱۳۱ | گَر دَرین مَکْتَب ندانی تو هِجا | هَمچو اَحمَد پُرّی از نورِ حِجیٰ | |
۱۱۳۲ | گَر نباشی نامْدار اَنْدَر بِلاد | گُم نهیی اَللهُ اَعْلَمْ بِالْعِباد | |
۱۱۳۳ | اَنْدَر آن ویران که آن مَعْروف نیست | از برایِ حِفْظْ گنجینهیْ زَریست | |
۱۱۳۴ | موضِعِ مَعْروف کِی بِنْهَند گنج؟ | زین قِبَل آمد فَرَج در زیرِ رنج | |
۱۱۳۵ | خاطِر آرَد بَس شِکالْ این جا وَلیک | بِسْکَلَد اِشْکال را اُسْتورِ نیک | |
۱۱۳۶ | هست عشقش آتشی اِشْکالْسوز | هر خیالی را بِروبَد نورِ روز | |
۱۱۳۷ | هم از آن سو جو جواب ای مُرتَضیٰ | کین سؤال آمد از آن سو مَر تو را | |
۱۱۳۸ | گوشهٔ بیگوشهٔ دلْ شَهْرَهیست | تابِ لا شَرقیّ و لا غَربْ از مَهیست | |
۱۱۳۹ | تو ازین سو و از آن سو چون گدا | ای کُهِ مَعنی چه میجویی صَدا؟ | |
۱۱۴۰ | هم ازان سو جو که وَقتِ دَردْ تو | میشَوی در ذِکْرِ یا رَبّی دوتو | |
۱۱۴۱ | وَقتِ دَرد و مرگ آن سو مینَمی | چون که دَردَت رفت چونی؟ اَعْجَمی | |
۱۱۴۲ | وَقتِ مِحْنَت گشتهیی اَلله گو | چون که مِحْنَت رَفت گویی راه کو؟ | |
۱۱۴۳ | این از آن آمد که حَق را بیگُمان | هر کِه بِشْناسَد بُوَد دایم بر آن | |
۱۱۴۴ | وان کِه در عقل و گُمان هَستَش حِجاب | گاه پوشیدهست و گَهْ بِدْریده جیب | |
۱۱۴۵ | عقلِ جُزوی گاه چیره گَهْ نِگون | عقلِ کُلّی ایمِن از رَیْبُ الْمَنون | |
۱۱۴۶ | عقلْ بِفْروش و هُنر حیرت بِخَر | رو به خواری نه بُخارا ای پسر | |
۱۱۴۷ | ما چه خود را در سُخَن آغشتهایم | کَزْ حِکایَتْ ما حِکایَت گشتهایم | |
۱۱۴۸ | من عَدَم وَافْسانه گردم در حَنین | تا تَقَلُّب یابَم اَنْدَر ساجِدین | |
۱۱۴۹ | این حِکایَت نیست پیشِ مَردِ کار | وَصْفِ حال است و حُضورِ یارِ غار | |
۱۱۵۰ | آن اساطیر اَوَّلین که گفت عاق | حَرفِ قرآن را بُد آثارِ نِفاق | |
۱۱۵۱ | لامَکانی که دَرو نورِ خداست | ماضی و مُسْتَقبَل و حال از کجاست؟ | |
۱۱۵۲ | ماضی و مُسْتَقبَلَش نِسْبَت به توست | هر دو یک چیزاَند پِنْداری که دوست | |
۱۱۵۳ | یک تَنی او را پدر ما را پسر | بامْ زیرِ زَیْد و بر عَمْرو آن زَبَر | |
۱۱۵۴ | نِسْبَتِ زیر و زَبَر شُد زان دو کَس | سَقْف سویِ خویش یک چیز است بَس | |
۱۱۵۵ | نیست مِثْلِ آن مِثال است این سُخَن | قاصِر از مَعنّیِ نو حَرفِ کُهَن | |
۱۱۵۶ | چون لبِ جو نیست مَشْکا لب بَبَند | بیلب و ساحِل بُدهست این بَحْرِ قَند |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!