مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۵۶ – عُذر گفتنِ نَظْم کُننده و مَدَد خواستن
| ۱۴۹۱ | ای تَقاضاگَر درونْ هَمچون جَنین | چون تَقاضا می‌کُنی اِتْمامِ این | |
| ۱۴۹۲ | سَهْل گَردان رَهْ نِما توفیق دِهْ | یا تَقاضا را بِهِل بر ما مَنِه | |
| ۱۴۹۳ | چون زِ مُفْلِس زَر تَقاضا می‌کُنی | زَر بِبَخشَش در سِرْ ای شاهِ غَنی | |
| ۱۴۹۴ | بی تو نَظْم و قافیه شام و سَحَر | زَهْره کِی دارد که آید در نَظَر؟ | |
| ۱۴۹۵ | نَظْم و تَجْنیس و قَوافی ای عَلیم | بَندهٔ اَمرِ تواَنْد از تَرس و بیم | |
| ۱۴۹۶ | چون مُسَبِّح کرده‌یی هر چیز را | ذاتِ بی‌تَمییز و با تَمییز را | |
| ۱۴۹۷ | هر یکی تَسْبیح بر نوعی دِگَر | گوید و از حالِ آن این بی‌خَبَر | |
| ۱۴۹۸ | آدمی مُنْکِر زِ تَسْبیحِ جَماد | وان جَماد اَنْدَر عِبادَت اوسْتاد | |
| ۱۴۹۹ | بلکه هفتاد و دو مِلَّت هر یکی | بی‌خَبَر از یکدِگَر وَنْدَر شَکی | |
| ۱۵۰۰ | چون دو ناطِق را زِ حالِ همدِگَر | نیست آگَهْ چون بُوَد دیوار و دَر؟ | |
| ۱۵۰۱ | چون من از تَسْبیحِ ناطِقْ غافِلَم | چون بِدانَد سُبْحهٔ صامِت دِلَم؟ | |
| ۱۵۰۲ | هست سُنّی را یکی تَسْبیحِ خاص | هست جَبْری را ضِدِ آن در مَناص | |
| ۱۵۰۳ | سُنّی از تَسْبیحِ جَبْری بی‌خَبَر | جَبْری از تَسْبیحِ سُنّی بی‌اَثَر | |
| ۱۵۰۴ | این هَمی‌گوید که آن ضال است و گُم | بی‌خَبَر از حالِ او وَزْ اَمرِ قُم | |
| ۱۵۰۵ | وان هَمی‌گوید که این را چه خَبَر؟ | جَنگَشان اَفْکَند یَزدان از قَدَر | |
| ۱۵۰۶ | گوهرِ هر یک هویدا می‌کُند | جِنْس از ناجِنْس پیدا می‌کُند | |
| ۱۵۰۷ | قَهْر را از لُطْف دانَد هر کسی | خواهْ دانا خواهْ نادان یا خَسی | |
| ۱۵۰۸ | لیکْ لُطْفی قَهْر در پنهان شُده | یا که قَهْری در دلِ لُطْف آمده | |
| ۱۵۰۹ | کَم کسی داند مگر رَبّانی‌یی | کِشْ بُوَد در دلْ مِحَکِّ جانی‌یی | |
| ۱۵۱۰ | باقیان زین دو گُمانی می‌بَرَند | سویِ لانه‌یْ خود به یک پَر می‌پَرَند |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!