مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۴۳ – مُهْلَت دادنِ موسیٰ عَلَیْهِ‌السَّلام فرعون را تا ساحِران را جَمع کُند از مَداین
| ۱۰۹۹ | گفت اَمر آمد بُرو مُهْلَت تو را | من به جایِ خود شُدم رَستی زِ ما | |
| ۱۱۰۰ | او هَمی‌شُد وَاژْدَها اَنْدَر عَقِب | چون سگِ صَیّاد دانا و مُحِب | |
| ۱۱۰۱ | چون سگِ صَیّاد جُنْبان کرده دُم | سنگ را می‌کرد ریگ او زیرِ سُم | |
| ۱۱۰۲ | سنگ و آهن را به دَم دَر می‌کَشید | خُرد می‌خایید آهن را پَدید | |
| ۱۱۰۳ | در هوا می‌کرد خود بالایِ بُرج | که هَزیمَت می‌شُد از وِیْ روم و گُرج | |
| ۱۱۰۴ | کَفْک می‌انداخت چون اُشتُر زِ کام | قَطره‌یی بر هر کِه زد می‌شُد جُذام | |
| ۱۱۰۵ | ژَغْ ژَغِ دَندانِ او دل می‌شِکَست | جانِ شیرانِ سِیَه می‌شُد زِ دست | |
| ۱۱۰۶ | چون به قَوْمِ خود رَسید آن مُجْتَبیٰ | شِدْقِ او بِگْرفت باز او شُد عَصا | |
| ۱۱۰۷ | تَکیه بر وِیْ کرد و می‌گفت ای عَجَب | پیشِ ما خورشید و پیشِ خَصْمْ شب | |
| ۱۱۰۸ | ای عَجَب چون می‌نَبینَد این سپاه | عالَمی پُر آفتابِ چاشْتگاه؟ | |
| ۱۱۰۹ | چَشمْ باز و گوشْ باز و این ذُکا | خیره‌اَم در چَشم‌بَندیِّ خدا | |
| ۱۱۱۰ | من ازیشان خیره ایشان هم زِ من | از بَهاری خارْ ایشان من سَمَن | |
| ۱۱۱۱ | پیشَشان بُردم بَسی جامِ رَحیق | سنگ شُد آبَش به پیشِ این فَریق | |
| ۱۱۱۲ | دسته گُل بَستَم و بُردم به پیش | هر گُلی چون خار گشت و نوشْ نیش | |
| ۱۱۱۳ | آن نَصیبِ جانِ بی‌خویشان بُوَد | چون که با خویشَند پیدا کِی شود؟ | |
| ۱۱۱۴ | خُفتهٔ بیدار باید پیشِ ما | تا به بیداری بِبینَد خواب‌ها | |
| ۱۱۱۵ | دُشمنِ این خوابِ خوش شُد فِکْرِ خَلْق | تا نَخُسبَد فِکْرَتَش بسته‌ست حَلْق | |
| ۱۱۱۶ | حیرتی باید که روبَد فکر را | خورده حیرتْ فِکْر را و ذِکْر را | |
| ۱۱۱۷ | هر کِه کامل‌تَر بُوَد او در هُنر | او به مَعنی پس به صورتْ پیش‌تَر | |
| ۱۱۱۸ | راجِعون گفت و رُجوع این سان بُوَد | که گَلِه واگردد و خانه رَوَد | |
| ۱۱۱۹ | چون که واگردید گَلّه از ورود | پَس فُتَد آن بُز که پیش آهنگ بود | |
| ۱۱۲۰ | پیش اُفْتَد آن بُزِ لَنْگِ پَسین | اَضْحَکَ الرُّجْعیٰ وجوهَ الْعابِسین | |
| ۱۱۲۱ | از گِزافه کِی شُدند این قَوْم لَنْگ؟ | فَخْر را دادند و بِخْریدَند نَنْگ | |
| ۱۱۲۲ | پا شِکَسته می‌رَوَند این قَوْم حَج | از حَرَج راهی‌ست پنهان تا فَرَج | |
| ۱۱۲۳ | دل زِ دانش‌ها بِشُستَند این فَریق | زان که این دانش نَدانَد آن طَریق | |
| ۱۱۲۴ | دانشی باید که اَصلَش زان سَر است | زان که هر فَرعی به اَصْلَش رَهْبر است | |
| ۱۱۲۵ | هر پَری بر عَرضِ دریا کِی پَرَد؟ | تا لَدُنْ عِلْمِ لَدُنّی می‌بَرَد | |
| ۱۱۲۶ | پس چرا عِلْمی بیاموزی به مَرد | کِش بِبایَد سینه را زان پاک کرد؟ | |
| ۱۱۲۷ | پس مَجو پیشی ازین سَر لَنْگ باش | وَقتِ وا گشتنْ تو پیش آهنگ باش | |
| ۱۱۲۸ | آخِرونَ السّابِقون باش ای ظَریف | بر شَجَر سابِق بُوَد میوه‌یْ طَریف | |
| ۱۱۲۹ | گَرچه میوه آخِر آید در وجود | اَوَّل است او زان که او مَقْصود بود | |
| ۱۱۳۰ | چون مَلایِک گویْ لا عِلْمَ لَنا | تا بگیرد دستِ تو عَلَّمْتَنا | |
| ۱۱۳۱ | گَر دَرین مَکْتَب ندانی تو هِجا | هَمچو اَحمَد پُرّی از نورِ حِجیٰ | |
| ۱۱۳۲ | گَر نباشی نامْدار اَنْدَر بِلاد | گُم نه‌یی اَللهُ اَعْلَمْ بِالْعِباد | |
| ۱۱۳۳ | اَنْدَر آن ویران که آن مَعْروف نیست | از برایِ حِفْظْ گنجینه‌یْ زَری‌ست | |
| ۱۱۳۴ | موضِعِ مَعْروف کِی بِنْهَند گنج؟ | زین قِبَل آمد فَرَج در زیرِ رنج | |
| ۱۱۳۵ | خاطِر آرَد بَس شِکالْ این جا وَلیک | بِسْکَلَد اِشْکال را اُسْتورِ نیک | |
| ۱۱۳۶ | هست عشقش آتشی اِشْکالْ‌سوز | هر خیالی را بِروبَد نورِ روز | |
| ۱۱۳۷ | هم از آن سو جو جواب ای مُرتَضیٰ | کین سؤال آمد از آن سو مَر تو را | |
| ۱۱۳۸ | گوشهٔ بی‌گوشهٔ دلْ شَهْ‌رَهی‌ست | تابِ لا شَرقیّ و لا غَربْ از مَهی‌ست | |
| ۱۱۳۹ | تو ازین سو و از آن سو چون گدا | ای کُهِ مَعنی چه می‌جویی صَدا؟ | |
| ۱۱۴۰ | هم ازان سو جو که وَقتِ دَردْ تو | می‌شَوی در ذِکْرِ یا رَبّی دوتو | |
| ۱۱۴۱ | وَقتِ دَرد و مرگ آن سو می‌نَمی | چون که دَردَت رفت چونی؟ اَعْجَمی | |
| ۱۱۴۲ | وَقتِ مِحْنَت گشته‌یی اَلله گو | چون که مِحْنَت رَفت گویی راه کو؟ | |
| ۱۱۴۳ | این از آن آمد که حَق را بی‌گُمان | هر کِه بِشْناسَد بُوَد دایم بر آن | |
| ۱۱۴۴ | وان کِه در عقل و گُمان هَستَش حِجاب | گاه پوشیده‌ست و گَهْ بِدْریده جیب | |
| ۱۱۴۵ | عقلِ جُزوی گاه چیره گَهْ نِگون | عقلِ کُلّی ایمِن از رَیْبُ الْمَنون | |
| ۱۱۴۶ | عقلْ بِفْروش و هُنر حیرت بِخَر | رو به خواری نه بُخارا ای پسر | |
| ۱۱۴۷ | ما چه خود را در سُخَن آغشته‌ایم | کَزْ حِکایَتْ ما حِکایَت گشته‌ایم | |
| ۱۱۴۸ | من عَدَم وَافْسانه گردم در حَنین | تا تَقَلُّب یابَم اَنْدَر ساجِدین | |
| ۱۱۴۹ | این حِکایَت نیست پیشِ مَردِ کار | وَصْفِ حال است و حُضورِ یارِ غار | |
| ۱۱۵۰ | آن اساطیر اَوَّلین که گفت عاق | حَرفِ قرآن را بُد آثارِ نِفاق | |
| ۱۱۵۱ | لامَکانی که دَرو نورِ خداست | ماضی و مُسْتَقبَل و حال از کجاست؟ | |
| ۱۱۵۲ | ماضی و مُسْتَقبَلَش نِسْبَت به توست | هر دو یک چیزاَند پِنْداری که دوست | |
| ۱۱۵۳ | یک تَنی او را پدر ما را پسر | بامْ زیرِ زَیْد و بر عَمْرو آن زَبَر | |
| ۱۱۵۴ | نِسْبَتِ زیر و زَبَر شُد زان دو کَس | سَقْف سویِ خویش یک چیز است بَس | |
| ۱۱۵۵ | نیست مِثْلِ آن مِثال است این سُخَن | قاصِر از مَعنّیِ نو حَرفِ کُهَن | |
| ۱۱۵۶ | چون لبِ جو نیست مَشْکا لب بَبَند | بی‌لب و ساحِل بُده‌ست این بَحْرِ قَند |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!