مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۵۵ – دویدنِ گاو در خانهٔ آن دُعا کُننده به اِلْحاح. قالَ النَّبیُ صَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ اِنَّ اللهَ یُحِبُّ الْمُلِحّینَ فِی الدُّعا زیرا عینِ خواست از حَقْ تَعالیٰ و اِلْحاحْ خواهنده را بِهْ است از آنچه میخواهد آن را ازو
۱۴۸۶ | تا که روزی ناگهان در چاشتْگاه | این دُعا میکرد با زاریّ و آه | |
۱۴۸۷ | ناگهان در خانهاَش گاوی دَوید | شاخ زد بِشْکَست دَربَند و کلید | |
۱۴۸۸ | گاوِ گُستاخ اَنْدَر آن خانه بِجَست | مَرد دَر جَست و قَوایمهاش بَست | |
۱۴۸۹ | پس گِلویِ گاو بُبْرید آن زمان | بیتَوقُّف بیتَامُّل بیاَمان | |
۱۴۹۰ | چون سَرَش بُبْرید شُد سویِ قَصاب | تا اِهابَش بَر کَند در دَمْ شِتاب |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!