مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۵۵ – دویدنِ گاو در خانهٔ آن دُعا کُننده به اِلْحاح. قالَ النَّبیُ صَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ اِنَّ اللهَ یُحِبُّ الْمُلِحّینَ فِی الدُّعا زیرا عینِ خواست از حَقْ تَعالیٰ و اِلْحاحْ خواهنده را بِهْ است از آنچه می‌خواهد آن را ازو

 

۱۴۸۶ تا که روزی ناگهان در چاشتْ‌گاه این دُعا می‌کرد با زاریّ و آه
۱۴۸۷ ناگهان در خانه‌اَش گاوی دَوید شاخ زد بِشْکَست دَربَند و کلید
۱۴۸۸ گاوِ گُستاخ اَنْدَر آن خانه بِجَست مَرد دَر جَست و قَوایم‌هاش بَست
۱۴۸۹ پس گِلویِ گاو بُبْرید آن زمان بی‌تَوقُّف بی‌تَامُّل بی‌اَمان
۱۴۹۰ چون سَرَش بُبْرید شُد سویِ قَصاب تا اِهابَش بَر کَند در دَمْ شِتاب

#دکلمه_مثنوی

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *