مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۶۱ – دَویدنِ آن شخص به سویِ موسیٰ به زِنْهار چون از خروس خَبَرِ مرگِ خود شَنید
۳۳۶۸ | چون شَنید اینها دَوان شُد تیز و تَفْت | بر دَرِ موسیٰ کَلیمُ اللهْ رَفت | ||
۳۳۶۹ | رو هَمیمالید در خاکْ او زِ بیم | که مَرا فریاد رَس زین ای کَلیم | ||
۳۳۷۰ | گفت رو بِفْروش خود را و بِرَهْ | چون که اُستا گشتهیی بَر جِه زِ چَهْ | ||
۳۳۷۱ | بر مُسلمانانْ زیان اَنْداز تو | کیسه و هَمْیان ها را کُن دوتو | ||
۳۳۷۲ | من دَرونِ خِشْت دیدم این قَضا | که در آیینه عِیان شُد مَر تورا | ||
۳۳۷۳ | عاقِلْ اَوَّل بیند آخِر را به دل | اَنْدَر آخِر بیند از دانِش مُقِل | ||
۳۳۷۴ | باز زاری کرد کِی نیکو خِصال | مَر مرا در سَر مَزَن در رو مَمال | ||
۳۳۷۵ | از من آن آمد که بودم ناسِزا | ناسِزایَم را تو دِهْ حُسْنُ الْجَزا | ||
۳۳۷۶ | گفت تیری جَسْت از شَسْت ای پسر | نیست سُنَّت کایَد آن واپَسْ به سَر | ||
۳۳۷۷ | لیک دَر خواهم زِ نیکو داوَری | تا که ایمانْ آن زمان با خود بَری | ||
۳۳۷۸ | چون که ایمان بُرده باشی زندهیی | چون که با ایمانْ رَوی پایندهیی | ||
۳۳۷۹ | هم در آن دَمْ حال بر خواجه بِگَشت | تا دِلَش شورید و آوَرْدند طَشْت | ||
۳۳۸۰ | شورشِ مرگ است نه هَیْضهیْ طَعام | قَی چه سودت دارد ای بَدبَختِ خام ؟ | ||
۳۳۸۱ | چارْ کَس بُردند تا سویِ وُثاق | ساقْ میمالید او بر پُشتِ ساق | ||
۳۳۸۲ | پَندِ موسیٰ نَشْنَوی شوخی کُنی | خویشتن بر تیغِ پولادی زَنی | ||
۳۳۸۳ | شَرم نایَد تیغ را از جانِ تو | آنِ توست این ای برادر آنِ تو |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!