مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۱۱ – رَسیدنِ بانگِ طِلِسْمی نیمْشبْ مِهْمانِ مَسجد را
۴۳۴۶ | بِشْنو اکنون قِصّهٔ آن بانگِ سخت | که نَرَفت از جا بِدان آن نیک بَخت | |
۴۳۴۷ | گفت چون تَرسَم؟ چو هست این طَبْلِ عید | تا دُهُل تَرسَد که زَخمْ او را رَسید | |
۴۳۴۸ | ای دُهُلهایِ تَهیِّ بی قُلوب | قِسْمَتان از عیدِ جان شُد زَخمِ چوب | |
۴۳۴۹ | شُد قیامَت عید و بیدینانْ دُهُل | ما چو اَهْلِ عیدْ خَندان هَمچو گُل | |
۴۳۵۰ | بِشْنو اکنون این دُهُل چون بانگ زد | دیگِ دَوْلَتبا چگونه میپَزَد؟ | |
۴۳۵۱ | چون که بِشْنود آن دُهُل آن مَردِ دید | گفت چون تَرسَد دِلَم از طَبْلِ عید؟ | |
۴۳۵۲ | گفت با خود هین مَلَرزان دلْ کَزین | مُرد جانِ بَدْدِلانِ بییَقین | |
۴۳۵۳ | وَقتِ آن آمد که حیدروارْ من | مُلْک گیرم یا بِپَردازم بَدَن | |
۴۳۵۴ | بَر جَهید و بانگ بَر زَد کِی کیا | حاضِرَم اینک اگر مَردی بیا | |
۴۳۵۵ | در زمان بِشْکَست زآوازانْ طِلِسم | زَر هَمیریزید هر سو قِسْمْ قِسْم | |
۴۳۵۶ | ریخت چَندان زَر که تَرسید آن پسر | تا نگیرد زَر زِ پُرّی راهِ دَر | |
۴۳۵۷ | بَعد ازان بَرخاست آن شیرِ عَتید | تا سَحَرگَهْ زَر به بیرون میکَشید | |
۴۳۵۸ | دَفْن میکرد و هَمی آمد به زَر | با جَوال و توبْره بارِ دِگَر | |
۴۳۵۹ | گنجها بِنْهاد آن جانْ باز ازان | کوریِ ترسانیِ واپَسْ خزان | |
۴۳۶۰ | این زَرِ ظاهر به خاطِر آمدهست | در دلِ هر کورِ دورِ زَرپَرَست | |
۴۳۶۱ | کودکان اِسْفالها را بِشْکَنَند | نامِ زَر بِنْهَند و در دامَن کُنند | |
۴۳۶۲ | اَنْدَر آن بازی چو گویی نامِ زَر | آن کُند در خاطِرِ کودک گُذَر | |
۴۳۶۳ | بَلْ زَرِ مَضْروبِ ضَربِ ایزدی | کو نگردد کاسِد آمد سَرمَدی | |
۴۳۶۴ | آن زَری کین زَر ازان زَرْ تاب یافت | گوهر و تابَندگیّ و آب یافت | |
۴۳۶۵ | آن زَری که دل ازو گردد غَنی | غالِب آید بر قَمَر در روشنی | |
۴۳۶۶ | شمع بود آن مَسجد و پروانه او | خویشتن دَر باخت آن پروانهخو | |
۴۳۶۷ | پَر بسوخت او را وَلیکِن ساختَش | بَسْ مُبارک آمد آن اَنْداختَش | |
۴۳۶۸ | هَمچو موسیٰ بود آن مَسعودبَخت | کآتشی دید او به سویِ آن درخت | |
۴۳۶۹ | چون عِنایَتها بَرو مَوْفور بود | نار میپِنْداشت و خود آن نور بود | |
۴۳۷۰ | مَردِ حَق را چون بِبینی ای پسر | تو گُمان داری بَرو نارِ بَشَر | |
۴۳۷۱ | تو زِ خود میآیی و آن در تو است | نار و خارِ ظَنِّ باطِلْ این سو است | |
۴۳۷۲ | او درختِ موسی است و پُر ضیا | نور خوان نارَش مَخوان باری بیا | |
۴۳۷۳ | نه فِطامِ این جهانْ ناری نِمود؟ | سالِکان رفتند و آن خود نور بود | |
۴۳۷۴ | پس بِدان که شمعِ دین بَر میشود | این نه هَمچون شمعِ آتشها بُوَد | |
۴۳۷۵ | این نِمایَد نور و سوزَد یار را | وان به صورتْ ناز و گُل زُوّار را | |
۴۳۷۶ | این چو سازَنده ولی سوزَندهیی | وان گَهِ وَصلَت دلْ اَفروزندهیی | |
۴۳۷۷ | شَکلِ شُعلهیْ نورِ پاکِ سازْوار | حاضِران را نور و دوران را چو نار |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!