مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۱۱ – رَسیدنِ بانگِ طِلِسْمی نیمْ‌شبْ مِهْمانِ مَسجد را
| ۴۳۴۶ | بِشْنو اکنون قِصّهٔ آن بانگِ سخت | که نَرَفت از جا بِدان آن نیک بَخت | |
| ۴۳۴۷ | گفت چون تَرسَم؟ چو هست این طَبْلِ عید | تا دُهُل تَرسَد که زَخمْ او را رَسید | |
| ۴۳۴۸ | ای دُهُل‌هایِ تَهیِّ بی قُلوب | قِسْمَتان از عیدِ جان شُد زَخمِ چوب | |
| ۴۳۴۹ | شُد قیامَت عید و بی‌دینانْ دُهُل | ما چو اَهْلِ عیدْ خَندان هَمچو گُل | |
| ۴۳۵۰ | بِشْنو اکنون این دُهُل چون بانگ زد | دیگِ دَوْلَتبا چگونه می‌پَزَد؟ | |
| ۴۳۵۱ | چون که بِشْنود آن دُهُل آن مَردِ دید | گفت چون تَرسَد دِلَم از طَبْلِ عید؟ | |
| ۴۳۵۲ | گفت با خود هین مَلَرزان دلْ کَزین | مُرد جانِ بَدْدِلانِ بی‌یَقین | |
| ۴۳۵۳ | وَقتِ آن آمد که حیدروارْ من | مُلْک گیرم یا بِپَردازم بَدَن | |
| ۴۳۵۴ | بَر جَهید و بانگ بَر زَد کِی کیا | حاضِرَم اینک اگر مَردی بیا | |
| ۴۳۵۵ | در زمان بِشْکَست زآوازانْ طِلِسم | زَر هَمی‌ریزید هر سو قِسْمْ قِسْم | |
| ۴۳۵۶ | ریخت چَندان زَر که تَرسید آن پسر | تا نگیرد زَر زِ پُرّی راهِ دَر | |
| ۴۳۵۷ | بَعد ازان بَرخاست آن شیرِ عَتید | تا سَحَرگَهْ زَر به بیرون می‌کَشید | |
| ۴۳۵۸ | دَفْن می‌کرد و هَمی آمد به زَر | با جَوال و توبْره بارِ دِگَر | |
| ۴۳۵۹ | گنج‌ها بِنْهاد آن جانْ باز ازان | کوریِ ترسانیِ واپَسْ خزان | |
| ۴۳۶۰ | این زَرِ ظاهر به خاطِر آمده‌ست | در دلِ هر کورِ دورِ زَرپَرَست | |
| ۴۳۶۱ | کودکان اِسْفال‌ها را بِشْکَنَند | نامِ زَر بِنْهَند و در دامَن کُنند | |
| ۴۳۶۲ | اَنْدَر آن بازی چو گویی نامِ زَر | آن کُند در خاطِرِ کودک گُذَر | |
| ۴۳۶۳ | بَلْ زَرِ مَضْروبِ ضَربِ ایزدی | کو نگردد کاسِد آمد سَرمَدی | |
| ۴۳۶۴ | آن زَری کین زَر ازان زَرْ تاب یافت | گوهر و تابَندگیّ و آب یافت | |
| ۴۳۶۵ | آن زَری که دل ازو گردد غَنی | غالِب آید بر قَمَر در روشنی | |
| ۴۳۶۶ | شمع بود آن مَسجد و پروانه او | خویشتن دَر باخت آن پروانه‌خو | |
| ۴۳۶۷ | پَر بسوخت او را وَلیکِن ساختَش | بَسْ مُبارک آمد آن اَنْداختَش | |
| ۴۳۶۸ | هَمچو موسیٰ بود آن مَسعودبَخت | کآتشی دید او به سویِ آن درخت | |
| ۴۳۶۹ | چون عِنایَت‌ها بَرو مَوْفور بود | نار می‌پِنْداشت و خود آن نور بود | |
| ۴۳۷۰ | مَردِ حَق را چون بِبینی ای پسر | تو گُمان داری بَرو نارِ بَشَر | |
| ۴۳۷۱ | تو زِ خود می‌آیی و آن در تو است | نار و خارِ ظَنِّ باطِلْ این سو است | |
| ۴۳۷۲ | او درختِ موسی است و پُر ضیا | نور خوان نارَش مَخوان باری بیا | |
| ۴۳۷۳ | نه فِطامِ این جهانْ ناری نِمود؟ | سالِکان رفتند و آن خود نور بود | |
| ۴۳۷۴ | پس بِدان که شمعِ دین بَر می‌شود | این نه هَمچون شمعِ آتش‌ها بُوَد | |
| ۴۳۷۵ | این نِمایَد نور و سوزَد یار را | وان به صورتْ ناز و گُل زُوّار را | |
| ۴۳۷۶ | این چو سازَنده ولی سوزَنده‌یی | وان گَهِ وَصلَت دلْ اَفروزنده‌یی | |
| ۴۳۷۷ | شَکلِ شُعله‌یْ نورِ پاکِ سازْوار | حاضِران را نور و دوران را چو نار |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!