مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۳۴ – باقیِ قِصّهٔ ابراهیمِ اَدْهَم قَدَّسَاللهُ سِرَّهُ
۸۲۸ | بر سَرِ تَختی شَنید آن نیکْنام | طَقْطَقیّ و های و هویی شب زِ بام | |
۸۲۹ | گامهایِ تُند بر بامِ سَرا | گفت با خود این چُنین زَهْره کِه را؟ | |
۸۳۰ | بانگ زَد بر روزَنِ قَصر او که کیست؟ | این نباشد آدمی مانا پَریست | |
۸۳۱ | سَر فُرو کردند قومی بوالْعَجَب | ما هَمیگردیم شبْ بَهْرِ طَلَب | |
۸۳۲ | هین چه میجویید؟ گفتند اُشْتُران | گفت اُشتُر بامْ بر کی جُست؟ هان | |
۸۳۳ | پَس بِگُفتَندَش که تو بر تَختِ جاه | چون هَمیجویی مُلاقاتِ اِله؟ | |
۸۳۴ | خود همان بُد دیگر او را کَس نَدید | چون پَری از آدمی شُد ناپَدید | |
۸۳۵ | مَعنیاَش پنهان و او در پیشِ خَلْق | خَلْق کی بینَند غَیْرِ ریش و دَلْق؟ | |
۸۳۶ | چون زِ چَشمِ خویش و خَلْقان دور شُد | هَمچو عَنْقا در جهانْ مَشْهور شُد | |
۸۳۷ | جانِ هر مُرغی که آمد سویِ قاف | جُملهٔ عالَم ازو لافَنْد لاف | |
۸۳۸ | چون رَسید اَنْدَر سَبا این نورِ شرق | غُلْغُلی افتاد در بِلْقیس و خَلْق | |
۸۳۹ | روحهایِ مُرده جُمله پَر زَدَند | مُردگان از گورِ تَنْ سَر بَر زَدَند | |
۸۴۰ | یکدِگَر را مُژده میدادند هان | نَکْ نِدایی میَرَسَد از آسْمان | |
۸۴۱ | زان نِدا دینها هَمیگردند گَبْز | شاخ و بَرگِ دل هَمیگردند سَبز | |
۸۴۲ | از سُلیمان آن نَفَس چون نَفْخِ صور | مُردگان را وا رَهانید از قُبور | |
۸۴۳ | مَر تورا بادا سَعادت بَعد ازین | این گُذشت اللهُ اَعْلَمْ بِالْیَقین |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!