مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۳۴ – باقیِ قِصّهٔ ابراهیمِ اَدْهَم قَدَّسَ‌اللهُ سِرَّهُ
| ۸۲۸ | بر سَرِ تَختی شَنید آن نیکْ‌نام | طَقْطَقیّ و های و هویی شب زِ بام | |
| ۸۲۹ | گام‌هایِ تُند بر بامِ سَرا | گفت با خود این چُنین زَهْره کِه را؟ | |
| ۸۳۰ | بانگ زَد بر روزَنِ قَصر او که کیست؟ | این نباشد آدمی مانا پَری‌ست | |
| ۸۳۱ | سَر فُرو کردند قومی بوالْعَجَب | ما هَمی‌گردیم شبْ بَهْرِ طَلَب | |
| ۸۳۲ | هین چه می‌جویید؟ گفتند اُشْتُران | گفت اُشتُر بامْ بر کی جُست؟ هان | |
| ۸۳۳ | پَس بِگُفتَندَش که تو بر تَختِ جاه | چون هَمی‌جویی مُلاقاتِ اِله؟ | |
| ۸۳۴ | خود همان بُد دیگر او را کَس نَدید | چون پَری از آدمی شُد ناپَدید | |
| ۸۳۵ | مَعنی‌اَش پنهان و او در پیشِ خَلْق | خَلْق کی بینَند غَیْرِ ریش و دَلْق؟ | |
| ۸۳۶ | چون زِ چَشمِ خویش و خَلْقان دور شُد | هَمچو عَنْقا در جهانْ مَشْهور شُد | |
| ۸۳۷ | جانِ هر مُرغی که آمد سویِ قاف | جُملهٔ عالَم ازو لافَنْد لاف | |
| ۸۳۸ | چون رَسید اَنْدَر سَبا این نورِ شرق | غُلْغُلی افتاد در بِلْقیس و خَلْق | |
| ۸۳۹ | روح‌هایِ مُرده جُمله پَر زَدَند | مُردگان از گورِ تَنْ سَر بَر زَدَند | |
| ۸۴۰ | یکدِگَر را مُژده می‌دادند هان | نَکْ نِدایی می‌َرَسَد از آسْمان | |
| ۸۴۱ | زان نِدا دین‌ها هَمی‌گردند گَبْز | شاخ و بَرگِ دل هَمی‌گردند سَبز | |
| ۸۴۲ | از سُلیمان آن نَفَس چون نَفْخِ صور | مُردگان را وا رَهانید از قُبور | |
| ۸۴۳ | مَر تورا بادا سَعادت بَعد ازین | این گُذشت اللهُ اَعْلَمْ بِالْیَقین |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!