مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۸۷ – چاره اندیشیدنِ آن ماهیِ نیمْ عاقل و خود را مُرده کردن
۲۲۶۵ | گفت ماهیِّ دگَر َوقتِ بَلا | چون که مانْد از سایهٔ عاقل جُدا | |
۲۲۶۶ | کو سویِ دریا شُد و از غَمْ عَتیق | فَوْت شُد از من چُنان نیکو رَفیق | |
۲۲۶۷ | لیکْ زان نَنْدیشَم و بر خود زَنَم | خویشتن را این زمانْ مُرده کُنم | |
۲۲۶۸ | پَس بَرآرَم اِشْکَمِ خود بر زَبَر | پُشتْ زیر و میرَوَم بر آبْ بر | |
۲۲۶۹ | میرَوَم بر وِیْ چُنان که خَسْ رَوَد | نی به سَبّاحی چُنان که کَس رَوَد | |
۲۲۷۰ | مُرده گردم خویش بِسْپارم به آب | مرگْ پیش از مرگ اَمْن است از عَذاب | |
۲۲۷۱ | مرگْ پیش از مرگ اَمْن است ای فَتی | این چُنین فرمود ما را مُصْطَفی | |
۲۲۷۲ | گفت موتواکُلُّکُمْ مِن قَبْلِ اَنْ | یَاْتِیَ الْمَوْتُ تَموتوا بِالْفِتَن | |
۲۲۷۳ | همچُنان مُرد و شِکَم بالا فَکَنْد | آب میبُردَش نِشیب و گَهْ بلند | |
۲۲۷۴ | هر یکی زان قاصِدانْ بَسْ غُصّه بُرد | که دریغا ماهیِ بهتر بِمُرد | |
۲۲۷۵ | شاد میشُد او از آن گفتِ دَریغ | پیش رفت این بازی اَم رَستَم زِ تیغ | |
۲۲۷۶ | پَس گرفتش یک صَیادِ اَرجْمُند | پَس بَرو تُف کرد و بر خاکش فَکَند | |
۲۲۷۷ | غَلْط غَلْطان رفت پنهان اَنْدَر آب | مانْد آن اَحْمَق هَمیکرد اِضْطِراب | |
۲۲۷۸ | از چپ و از راست میجَست آن سَلیم | تا به جَهْدِ خویش بِرْهانَد گِلیم | |
۲۲۷۹ | دام اَفْکندند و اَنْدَر دامْ مانْد | اَحْمَقی او را در آن آتش نِشانْد | |
۲۲۸۰ | بر سَرِ آتش به پُشتِ تابهیی | با حِماقَت گشت او هم خوابهیی | |
۲۲۸۱ | او هَمی جوشید از تَفِّ سَعیر | عقل میگُفتَش اَلَمْ یَاْتِکْ نَذیر | |
۲۲۸۲ | او هَمیگفت از شِکَنجه وَزْ بَلا | هَمچو جانِ کافِران قالوا بَلی | |
۲۲۸۳ | باز میگفت او که گَر این بار من | وا رَهَم زین مِحْنَتِ گَردنشِکَن | |
۲۲۸۴ | من نَسازَم جُز به دریایی وَطَن | آبگیری را نَسازَم من سَکَن | |
۲۲۸۵ | آبِ بیحَد جویَم و آمِن شَوَم | تا اَبَد در اَمْن و صِحَّت میرَوَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!