مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۸۹ – دربَیانِ آن کِه وَهْمْ قَلْبِ عقل است و سِتیزه اوست بِدو مانَد و او نیست و قِصّه مُجاباتِ موسی عَلَیْهِ السَّلام که صاحِبِ عقل بود با فرعون که صاحِبِ وَهْم بود
۲۳۰۰ | عقلْ ضِدِّ شَهوت است ای پَهْلوان | آن کِه شَهوت میتَنَد عَقلَش مَخوان | |
۲۳۰۱ | وَهْم خوانَش آن کِه شَهوت را گداست | وَهْمِ قَلْبِ نَقْدِ زَرِّ عقلهاست | |
۲۳۰۲ | بیمِحَک پیدا نگردد وَهْم و عقل | هر دو را سویِ مِحَک کُن زود نَقل | |
۲۳۰۳ | این مِحَکْ قُرآن و حالِ اَنْبیا | چون مِحَک مَر قَلْب را گوید بیا | |
۲۳۰۴ | تا بِبینی خویش را ز آسیبِ من | که نِهیی اَهْلِ فَراز و شیبِ من | |
۲۳۰۵ | عقل را گَر اَرِّهیی سازد دو نیم | هَمچو زَر باشد در آتش او بَسیم | |
۲۳۰۶ | وَهْمْ مَر فرعونِ عالَمسوز را | عقلْ مَر موسیِّ جانْ اَفْروز را | |
۲۳۰۷ | رفت موسی بر طَریقِ نیستی | گفت فرعونَش بگو تو کیستی؟ | |
۲۳۰۸ | گفت من عَقلَم رَسولِ ذوالْجَلال | حُجَّةاللهام اَمانم از ضَلال | |
۲۳۰۹ | گفت نی خامُش رها کُنهایْ هو | نِسْبَت و نامِ قَدیمَت را بگو | |
۲۳۱۰ | گفت که نِسْبَت مرا از خاکْدانْش | نامِ اَصلَم کمترینِ بَندگانْش | |
۲۳۱۱ | بَندهزادهیْ آن خداونِد وَحید | زاده از پُشتِ جَواریّ و عَبید | |
۲۳۱۲ | نِسْبَت اَصلَم زِ خاک و آب و گِل | آب و گِل را داد یَزدان جان و دل | |
۲۳۱۳ | مَرجِعِ این جسمِ خاکَمْ هم به خاک | مَرجِعِ تو هم به خاکْ ای سَهْمناک | |
۲۳۱۴ | اَصْلِ ما و اَصْلِ جُمله سَرکَشان | هست از خاکیّ و آن را صد نِشان | |
۲۳۱۵ | که مَدَد از خاک میگیرد تَنَت | از غذایِ خاکْ پیچَد گَردَنَت | |
۲۳۱۶ | چون رَوَد جان میشود او باز خاک | اَنْدَر آن گورِ مَخوفِ سَهْمناک | |
۲۳۱۷ | هم تو و هم ما و هم اَشْباهِ تو | خاک گردند و نَمانَد جاهِ تو | |
۲۳۱۸ | گفت غیرِ این نَسَب نامیْت هست | مَر تورا آن نامْ خود اولیتَر است | |
۲۳۱۹ | بَندهٔ فرعون و بَندهیْ بَندگانْش | که ازو پَروَرْد اَوَّل جسم و جانْش | |
۲۳۲۰ | بَندهٔ یاغیِّ طاغیِّ ظَلوم | زین وَطَن بُگْریخته از فِعْلِ شوم | |
۲۳۲۱ | خونی و غَدّاری و حَقْناشِناس | هم بَرین اَوْصافْ خود میکُن قیاس | |
۲۳۲۲ | در غریبی خوار و درویش و خَلَق | که ندانِسْتی سِپاسِ ما و حَق | |
۲۳۲۳ | گفت حاشا که بُوَد با آن مَلیک | در خداوندی کسی دیگر شریک | |
۲۳۲۴ | واحد اَنْدَر مُلک او را یارْ نی | بَندگانَش را جُز او سالارْ نی | |
۲۳۲۵ | نیست خَلْقَش را دِگَر کَس مالِکی | شِرکَتَش دَعوی کُند جُز هالِکی؟ | |
۲۳۲۶ | نَقْشْ او کردهست و نَقّاش من اوست | دَعوی کُند او ظُلْمجوست | |
۲۳۲۷ | تو نتوانی ابَرویِ من ساختن | چون توانی جانِ من بِشْناختن؟ | |
۲۳۲۸ | بلکه آن غَدّار و آن طاغی تویی | که کُنی با حَقّْ دَعویِّ دویی | |
۲۳۲۹ | گَر بِکُشتَم من عَوانی را به سَهْو | نه برایِ نَفْس کُشتَم نه به لَهْو | |
۲۳۳۰ | من زدم مُشتیّ و ناگاه اوفْتاد | آن کِه جانَش خود نَبُد جانی بِداد | |
۲۳۳۱ | من سگی کُشتَم تو مُرْسَلْزادگان | صدهزاران طِفْلِ بیجُرم و زیان | |
۲۳۳۲ | کُشتهییّ و خونَشان در گَردَنَت | تا چه آید بر تو زین خونْ خوردَنَت | |
۲۳۳۳ | کُشتهیی ذُریَّتِ یَعقوب را | بر امیدِ قَتلِ منْ مَطْلوب را | |
۲۳۳۴ | کوریِ تو حَق مرا خود بَرگُزید | سرنِگون شُد آنچه نَفْسَت میپَزید | |
۲۳۳۵ | گفت اینها را بِهِل بیهیچ شَک | این بُوَد حَقِّ من و نان و نَمَک؟ | |
۲۳۳۶ | که مرا پیشِ حَشَر خواری کُنی؟ | روزِ روشنْ بر دِلَم تاری کُنی؟ | |
۲۳۳۷ | گفت خواریِّ قیامَت صَعْبتَر | گَر نداری پاسِ منْ در خیر و شَر | |
۲۳۳۸ | زَخْمِ کَیْکی را نمیتوانی کَشید | زَخْم ماری را تو چون خواهی چَشید؟ | |
۲۳۳۹ | ظاهِرا کارِ تو ویران میکُنم | لیکْ خاری را گُلِسْتان میکُنم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!