مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۹۰ – بَیانِ آن که عِمارَت در ویرانی‌ست و جَمعیَّت در پراکندگی‌ست و دُرُستی در شِکَستگی‌ست و مُرادْ در بی مُرادی‌ست و وجودْ در عَدَم است و عَلی هذا بَقیَّةُ الاَضداد و الازْواج
| ۲۳۴۰ | آن یکی آمد زمین را می‌شِکافْت | اَبْلَهی فریاد کرد و بر نَتافت | |
| ۲۳۴۱ | کین زمین را از چه ویران می‌کنی؟ | می‌شِکافیّ و پریشان می‌کُنی؟ | |
| ۲۳۴۲ | گفت ای اَبْلَه بُرو و بر من مَران | تو عِمارَت از خرابی باز دان | |
| ۲۳۴۳ | کِی شود گُلْزار و گندم‌زار این | تا نگردد زشت و ویرانْ این زمین؟ | |
| ۲۳۴۴ | کِی شود بُستان و کِشت و برگ و بَر | تا نگردد نَظْمِ او زیر و زَبَر؟ | |
| ۲۳۴۵ | تا بِنَشْکافی به نِشْتَر ریشِ چَغْز | کِی شود نیکو و کِی گردید نَغْز؟ | |
| ۲۳۴۶ | تا نَشویَد خِلْط‌هایَت از دَوا | کِی رَوَد شورش کجا آید شِفا؟ | |
| ۲۳۴۷ | پاره پاره کرده دَرْزی جامه را | کَس زَنَد آن دَرزیِ عَلّامه را؟ | |
| ۲۳۴۸ | که چرا این اَطْلَسِ بُگْزیده را | بَردَریدی؟ چه کُنم بِدْریده را؟ | |
| ۲۳۴۹ | هر بِنایِ کُهنه کآبادان کُنند | نه که اَوَّل کُهنه را ویران کُنند؟ | |
| ۲۳۵۰ | هم‌چُنین نَجّار و حَدّاد و قَصاب | هَستَشان پیش از عِمارَت‌ها خَراب | |
| ۲۳۵۱ | آن هَلیله و آن بَلیله کوفتن | زان تَلَف گردند مَعْموریِ تَن | |
| ۲۳۵۲ | تا نکوبی گندم اَنْدَر آسیا | کِی شود آراسته زان خوانِ ما؟ | |
| ۲۳۵۳ | آن تَقاضا کرد آن نان و نَمَک | که زِشَسْتَت وارَهانَم ای سَمَک | |
| ۲۳۵۴ | گر پَذیری پَندِ موسی وا رَهی | از چُنین شَسْتِ بَدِ نامُنْتَهی | |
| ۲۳۵۵ | بَسْ که خود را کرده‌یی بَنده‌یْ هوا | کِرمَکی را کرده‌یی تو اَژدَها | |
| ۲۳۵۶ | اَژدَها را اَژدَها آوَرْده‌ام | تا به اِصْلاح آوَرَم من دَم به دَم | |
| ۲۳۵۷ | تا دَمِ آن از دَمِ این بِشْکَنَد | مارِ من آن اَژدَها را بَر کَنَد | |
| ۲۳۵۸ | گَر رضا دادی رَهیدی از دو مار | وَرْنه از جانَت برآرَد آن دَمار | |
| ۲۳۵۹ | گفت اَلْحَقْ سَخت اُسْتا جادُوی | که دَر اَفْکَندی به مَکْر این جا دُوی | |
| ۲۳۶۰ | خَلْقِ یک‌دل را تو کردی دو گُروه | جادُوی رَخْنه کُند در سنگ و کوه | |
| ۲۳۶۱ | گفت هستم غَرقِ پیغامِ خدا | جادُوی کی دید با نامِ خدا؟ | |
| ۲۳۶۲ | غَفْلَت و کُفراست مایه‌یْ جادُوی | مَشْعَله‌یْ دین است جانِ موسَوی | |
| ۲۳۶۳ | من به جادویان چه مانَم ای وَقیح | کَزْ دَمَم پُر رشَک می‌گردد مسیح؟ | |
| ۲۳۶۴ | من به جادویان چه مانَم ای جُنُبْ | که زِ جانَم نور می‌گیرد کُتُب؟ | |
| ۲۳۶۵ | چون تو با پَرِّ هوا بَر می‌پَری | لاجَرَم بر من گُمانْ آن می‌بَری | |
| ۲۳۶۶ | هر کِه را اَفْعالْ دام و دَد بُوَد | بر کَریمانَش گُمانِ بَد بُوَد | |
| ۲۳۶۷ | چون تو جُزوِ عالَمی هر چون بُوی | کُلّ را بر وَصْفِ خود بینی سَوی | |
| ۲۳۶۸ | گَر تو بَرگردیّ و بَر گردد سَرَت | خانه را گَردَنده بینَد مَنْظَرَت | |
| ۲۳۶۹ | وَرْ تو در کَشتی رَوی بر یَمْ رَوان | ساحِل یَم را هَمی‌بینی دَوان | |
| ۲۳۷۰ | گَر تو باشی تَنگْ‌دل از مَلْحَمه | تَنگ بینی جُمله دنیا را همه | |
| ۲۳۷۱ | وَرْ تو خوش باشی به کامِ دوستان | این جهان بِنْمایَدَت چون گُلْسِتان | |
| ۲۳۷۲ | ای بَسا کَس رفته تا شام و عِراق | او ندیده هیچ جُز کفر و نِفاق | |
| ۲۳۷۳ | وِیْ بَسا کَس رفته تا هِنْد و هِری | او ندیده جُز مَکْر بَیْع و شِری | |
| ۲۳۷۴ | وِیْ بَسا کَس رفته تُرکستان و چین | او ندیده هیچ جُز مَکْر و کَمین | |
| ۲۳۷۵ | چون ندارد مَدْرکی جُز رنگ و بو | جُملهٔ اِقْلیم‌ها را گو بِجو | |
| ۲۳۷۶ | گاوْ در بَغداد آید ناگهان | بُگْذَرد او زین سَران تا آن سَران | |
| ۲۳۷۷ | از همه عیش و خوشی‌ها و مَزِه | او نَبینَد جُز که قِشْرِ خَربُزه | |
| ۲۳۷۸ | کَهْ بود اُفْتاده بر رَهْ یا حَشیش | لایِق سَیْرانِ گاوی یا خَریش | |
| ۲۳۷۹ | خُشکْ بر میخِ طبیعت چون قَدید | بَستهٔ اَسْباب جانَش لا یَزید | |
| ۲۳۸۰ | وان فَضایِ خَرْقِ اَسْباب و عِلَل | هست اَرْضُ اللهْ ای صَدْرِ اَجَل | |
| ۲۳۸۱ | هر زمان مُبْدَل شود چون نَقْشِ جان | نو به نو بینَد جهانی در عِیان | |
| ۲۳۸۲ | گَر بُوَد فردوس و اَنْهارِ بهشت | چون فَسُرده‌یْ یک صِفَت شُد گشت زشت |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!