مثنوی مولانا -دفتر چهارم – بخش ۱۱۶ – بَیان آن که روحِ حیوانی و عقلِ جُزوی و وَهْم و خیالْ بر مِثالِ دوغند و روحْ که باقیست دَرین دوغ هَمچون روغنْ پنهان است
۳۰۲۹ | جوهرِ صِدْقَت خَفی شُد در دُروغ | هَمچو طَعْمِ روغن اَنْدَر طَعْمِ دوغ | |
۳۰۳۰ | آن دُروغَت این تَنِ فانی بُوَد | راسْتَت آن جانِ رَبّانی بُوَد | |
۳۰۳۱ | سالها این دوغِ تَنْ پیدا و فاش | روغَنِ جانْ اَنْدَرو فانیّ و لاش | |
۳۰۳۲ | تا فِرستَد حَق رَسولی بَندهیی | دوغ را در خُمره جُنْبانَندهیی | |
۳۰۳۳ | تا بِجُنبانَد به هَنْجار و به فَن | تا بِدانَم من که پنهان بود من | |
۳۰۳۴ | یا کَلامِ بندهیی کآن جُزوِ اوست | دَر رَوَد در گوشِ او کو وَحْی جوست | |
۳۰۳۵ | اُذْنِ مُؤمنْ وَحْیِ ما را واعی است | آن چُنان گوشی قَرینِ داعی است | |
۳۰۳۶ | همچُنان که گوشِ طِفْل از گفتِ مام | پُر شود ناطِق شود او درکَلام | |
۳۰۳۷ | وَرْ نباشد طِفْل را گوشِ رَشَد | گفتِ مادر نَشْنَود گُنگی شود | |
۳۰۳۸ | دایِما هر کَرِّ اصلی گُنگ بود | ناطِقْ آن کَس شُد که از مادر شُنود | |
۳۰۳۹ | دان که گوشِ کَرِّ و گُنگ از آفَتیست | که پَذیرایِ دَم و تَعْلیم نیست | |
۳۰۴۰ | آن کِه بیتَعْلیم بُد ناطِق خداست | که صِفاتِ او زِ عِلَّتها جُداست | |
۳۰۴۱ | یا چو آدم کرده تَلْقینَش خدا | بیحِجابِ مادر و دایه وْ اَزا | |
۳۰۴۲ | یا مسیحی که به تَعْلیمِ وَدود | در وِلادَت ناطِق آمد در وجود | |
۳۰۴۳ | از برایِ دَفْعِ تُهمَت در وِلاد | که نَزادهست از زِنا و از فَساد | |
۳۰۴۴ | جُنْبِشی بایَسْت اَنْدَر اِجْتِهاد | تا که دوغْ آن روغن از دلْ باز داد | |
۳۰۴۵ | روغن اَنْدَر دوغ باشد چون عَدَم | دوغْ در هستی بَرآوَرْده عَلَم | |
۳۰۴۶ | آن کِه هَستَت مینِمایَد هست پوست | وان کِه فانی مینِمایَد اَصْلْ اوست | |
۳۰۴۷ | دوغْ روغن ناگرفتهست و کُهُن | تا بِنَگْزینی بِنِه خَرجَش مَکُن | |
۳۰۴۸ | هین بِگَردانَش به دانش دَست دَست | تا نِمایَد آنچه پنهان کرده است | |
۳۰۴۹ | زان کِه این فانی دَلیلِ باقی است | لابِهٔ مَستانْ دَلیلِ ساقی است |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!