مثنوی مولانا -دفتر چهارم – بخش ۱۱۶ – بَیان آن که روحِ حیوانی و عقلِ جُزوی و وَهْم و خیالْ بر مِثالِ دوغند و روحْ که باقی‌ست دَرین دوغ هَمچون روغنْ پنهان است
| ۳۰۲۹ | جوهرِ صِدْقَت خَفی شُد در دُروغ | هَمچو طَعْمِ روغن اَنْدَر طَعْمِ دوغ | |
| ۳۰۳۰ | آن دُروغَت این تَنِ فانی بُوَد | راسْتَت آن جانِ رَبّانی بُوَد | |
| ۳۰۳۱ | سال‌ها این دوغِ تَنْ پیدا و فاش | روغَنِ جانْ اَنْدَرو فانیّ و لاش | |
| ۳۰۳۲ | تا فِرستَد حَق رَسولی بَنده‌یی | دوغ را در خُمره جُنْبانَنده‌یی | |
| ۳۰۳۳ | تا بِجُنبانَد به هَنْجار و به فَن | تا بِدانَم من که پنهان بود من | |
| ۳۰۳۴ | یا کَلامِ بنده‌یی کآن جُزوِ اوست | دَر رَوَد در گوشِ او کو وَحْی جوست | |
| ۳۰۳۵ | اُذْنِ مُؤمنْ وَحْیِ ما را واعی است | آن چُنان گوشی قَرینِ داعی است | |
| ۳۰۳۶ | هم‌چُنان که گوشِ طِفْل از گفتِ مام | پُر شود ناطِق شود او درکَلام | |
| ۳۰۳۷ | وَرْ نباشد طِفْل را گوشِ رَشَد | گفتِ مادر نَشْنَود گُنگی شود | |
| ۳۰۳۸ | دایِما هر کَرِّ اصلی گُنگ بود | ناطِقْ آن کَس شُد که از مادر شُنود | |
| ۳۰۳۹ | دان که گوشِ کَرِّ و گُنگ از آفَتی‌ست | که پَذیرایِ دَم و تَعْلیم نیست | |
| ۳۰۴۰ | آن کِه بی‌تَعْلیم بُد ناطِق خداست | که صِفاتِ او زِ عِلَّت‌ها جُداست | |
| ۳۰۴۱ | یا چو آدم کرده تَلْقینَش خدا | بی‌حِجابِ مادر و دایه وْ اَزا | |
| ۳۰۴۲ | یا مسیحی که به تَعْلیمِ وَدود | در وِلادَت ناطِق آمد در وجود | |
| ۳۰۴۳ | از برایِ دَفْعِ تُهمَت در وِلاد | که نَزاده‌ست از زِنا و از فَساد | |
| ۳۰۴۴ | جُنْبِشی بایَسْت اَنْدَر اِجْتِهاد | تا که دوغْ آن روغن از دلْ باز داد | |
| ۳۰۴۵ | روغن اَنْدَر دوغ باشد چون عَدَم | دوغْ در هستی بَرآوَرْده عَلَم | |
| ۳۰۴۶ | آن کِه هَستَت می‌نِمایَد هست پوست | وان کِه فانی می‌نِمایَد اَصْلْ اوست | |
| ۳۰۴۷ | دوغْ روغن ناگرفته‌ست و کُهُن | تا بِنَگْزینی بِنِه خَرجَش مَکُن | |
| ۳۰۴۸ | هین بِگَردانَش به دانش دَست دَست | تا نِمایَد آنچه پنهان کرده است | |
| ۳۰۴۹ | زان کِه این فانی دَلیلِ باقی است | لابِهٔ مَستانْ دَلیلِ ساقی است |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!