مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۱۵ – مُطالَبه کردن موسی عَلَیْهِ السَّلام حَضْرت را که خَلَقْتَ خَلْقًا وَ اَهْلَکْتَهُمْ و جواب دادن

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

روزی حضرت موسی به خداوند عرض کرد: ای خداوند حکیم سبب این کار چیست که خلایق را می آفرینی و سپس به آتش می‌سوزانی؟ (البته این سوال موسی به جهت انکار نبود بلکه جهت تعلیم عامه بود) حق تعالی فرمود: ای موسی برو و کشتزاری فراهم کن و دانه گندم دران بکار. موسی چنین کرد تا خوشه ها رشد نمود و بارور شد. و موسی شروع به درو خوشه کرد. در همان حین ندایی از غیب به موسی گفت: ای موسی چرا دانه‌ها که کاشتی و پروردی را درو میکنی و پشته‌های گندم را به هوا می‌دهی؟ موسی جواب داد: از آن جهت که در آن هم کاه هست و هم دانه و سزاوار نیست گندم در انبار کاه باشو و کاه در انبار گندم. پس خداوند فرمود: در میان مخلوقات هم روحهای پاک هست و هم روح های آلوده. همانطور که گندم از کاه جدا می‌شود باید نیکان و بدان را نیز از هم تمییز داد.

حکایت بیان کننده هدفداری جهان آفرینش و عاقبت صالح و طالح است.