مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۳۱ – لابِه کردن قِبْطی سِبْطی را که یک سَبو به نیَّتِ خویش از نیل پُرکُن و بر لبِ من نِهْ تا بِخورَم به حَقِّ دوستی و بَرادری که سَبو که شما سِبْطیان بَهْرِ خود پُر می‌کُنید از نیل آبِ صاف است و سَبو که ما قِبْطیان پُر می‌کنیم خونِ صاف است

#دکلمه_مثنوی

#شرح_مثنوی

تو خیال می کنی همین که مثنوی را می خوانی مفاهیم آن را رایگان درک می کنی؟

یا فکر می کنی که سخنان حکمت آمیز و اسرار پنهانی آن (کتاب مثنوی) به سرعت و راحت در گوش و دهان تو وارد می شود؟

بله، شاید وارد گوش تو بشود ولی فقط ظاهر آن را می بینی و آن را شبیه افسانه ها می دانی و به معنای آن پی نمی بری.

مفاهیم و رازهای آن بر سر و روی خودش چادری کشیده است و مانند دلبر زیبارو، خودش را از تو پنهان کرده است.