مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۳۷ – رفتنِ ذوالْقَرنَیْن به کوِه قاف و درخواست کردن که ای کوهِ قاف از عَظِمَت صِفَتِ حَقْ ما را بگو و گفتنِ کوهِ قاف که صِفَتِ عَظِمَتِ او در گفت نَیایَد که پیشِ آن اِدْراکها فِدا شود و لابِه کردن ذوالْقَرنَیْن که از صَنایِعَش که در خاطِر داری و بر تو گفتنِ آن آسانتر بُوَد بِگوی
۳۷۱۰ | رَفت ذوالْقَرنَیْن سویِ کوهِ قاف | دید او را کَزْ زُمّرد بود صاف | |
۳۷۱۱ | گِردِ عالَم حَلْقه گشته او مُحیط | مانْد حیران اَنْدَر آن خَلْقِ بَسیط | |
۳۷۱۲ | گفت تو کوهی دِگَرها چیستَند؟ | که به پیشِ عُظْمِ تو بازی سْتَند | |
۳۷۱۳ | گفت رَگهای مناَند آن کوهها | مِثْلِ من نَبْوَند در حُسن و بَها | |
۳۷۱۴ | من به هر شَهری رَگی دارم نَهان | بر عُروقَم بَسته اَطْرافِ جهان | |
۳۷۱۵ | حَق چو خواهد زَلْزَلهی شهری مرا | گوید او من بَر جَهانَم عِرْق را | |
۳۷۱۶ | پَس بِجُنبانَم من آن رَگ را به قَهْر | که بِدان رَگ مُتَّصِل گشتهست شهر | |
۳۷۱۷ | چون بگوید بَس شود ساکِنْ رَگَم | ساکِنَم وَزْ روی فِعْل اَنْدَر تَگَم | |
۳۷۱۸ | هَمچو مَرهَم ساکِن و بَسْ کارکُن | چون خِرَد ساکِن وَزو جُنْبان سُخُن | |
۳۷۱۹ | نَزدِ آن کَس که نَدانَد عَقلَش این | زَلْزَله هست از بُخاراتِ زمین |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!