مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۳۸ – موری بر کاغذ می‌رَفت نِبِشْتَنِ قَلَم دید قَلَم را سُتودن گرفت موری دیگر که چَشمْ تیزتَر بود گفت ستایش اَنْگُشتان را کُن که این هُنر از ایشان می‌بینم موری دِگَر که از هردو چَشمْ روشن‌‌تر بود گفت من بازو را می‌سِتایَم که اَنْگُشتان فَرْعِ بازویَند اِلی آخِرِهِ

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

موری قلمی دید که روی کاغذ حرکت می‌کند. رو به مور دیگر کرد و گفت: ببین این قلم چه زیبا می‌نگارد. دوستش که اندکی فهیم‌تر بود گفت: این کار قلم نیست بلکه کار انگشتان است. مور دیگری که از هردویشان بیشتر می‌دانست گفت این نقوش کار هیچکدام نیست بلکه کار بازو است. به این ترتیب هر موری که آمد علتی بالاتر ذکر کرد تا اینکه عاقلترین مور گفت اینها که گفتین همه صورت و ظاهر است بلکه باید به عقل و جان توجه کرد. هرچند که عقل و جان هم بی قدرت الهی جمادی بیش نمی‌باشند.

مولانا در این داستان مورچه را تمثیل کسانی می‌داند که در سطح ظواهر وصور عالم مانده‌اند و نمی‌توانند علل و اسباب الهی را در یابند.