مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۳۶ – بَیان آن که خَلْقِ دوزخ گُرسنگانَند و نالانَند به حَقْ که روزی‌های مارا فَربه گَردان و زودْ زاد به ما رَسانْ که مارا صَبر نَمانْد
| ۳۶۶۷ | این سُخَن پایان ندارد موسیا | هین رَها کُن آن خَران را در گیا | |
| ۳۶۶۸ | تا همه زان خوشْ عَلَف فَربه شوند | هین که گُرگانَند ما را خَشمْ‌مَند | |
| ۳۶۶۹ | نالهٔ گُرگانِ خود را موقِنیم | این خَران را طُعْمهٔ ایشان کُنیم | |
| ۳۶۷۰ | این خَران را کیمیایِ خوشْ دَمی | از لبِ تو خواست کردن آدمی | |
| ۳۶۷۱ | تو بَسی کردی به دَعوتْ لُطف و جود | آن خَران را طالِع و روزی نَبود | |
| ۳۶۷۲ | پَس فُرو پوشان لِحافِ نِعْمَتی | تا بَرَدْشان زود خوابِ غَفْلَتی | |
| ۳۶۷۳ | تا چو بِجْهَنْد از چُنین خواب این رَده | شمعْ مُرده باشد و ساقی شُده | |
| ۳۶۷۴ | داشت طُغیانْشان تو را در حیرتی | پَس بِنوشَند از جَزا هم حَسْرتی | |
| ۳۶۷۵ | تا که عدلِ ما قَدَم بیرون نَهَد | در جَزا هر زشت را دَرخور دَهَد | |
| ۳۶۷۶ | که آن شَهی که می‌نَدیدَنْدیش فاش | بود با ایشانْ نَهان اَنْدَر مَعاش | |
| ۳۶۷۷ | چون خِرَد با تست مُشْرِف بر تَنَت | گَر چه زو قاصِر بُوَد این دیدَنَت | |
| ۳۶۷۸ | نیست قاصِر دیدنِ او ای فُلان | از سُکون و جُنْبِشَت در امْتِحان | |
| ۳۶۷۹ | چه عَجَب گَر خالِقِ آن عقل نیز | با تو باشد چون نه‌یی تو مُسْتَجیز | |
| ۳۶۸۰ | از خِرَد غافِل شود بر بَد تَنَد | بَعدِ آن عَقلَش مَلامَت می‌کُند | |
| ۳۶۸۱ | تو شُدی غافِل زِ عَقلَت عقل نی | کَزْ حُضورَسْتَش مَلامَت کردنی | |
| ۳۶۸۲ | گَر نبودی حاضر و غافِل بُدی | در مَلامَت کِی تورا سیلی زدی؟ | |
| ۳۶۸۳ | وَرْ ازو غافِل نبودی نَفْسِ تو | کِی چُنان کردی جُنون و تَفْسِ تو؟ | |
| ۳۶۸۴ | پَس تو و عَقلَت چو اُصْطُرلاب بود | زین بِدانی قُربِ خورشیدِ وجود | |
| ۳۶۸۵ | قُربِ بی‌چونْ است عَقلَت را به تو | نیست چَپّ و راست و پَس یا پیش رو | |
| ۳۶۸۶ | قُربِ بی‌چونْ چون نباشد شاه را | که نَیابَد بَحثِ عقلْ آن راه را؟ | |
| ۳۶۸۷ | نیست آن جُنْبِش که در اِصْبَع تو راست | پیشِ اِصْبَع یا پَسَش یا چپّ و راست | |
| ۳۶۸۸ | وقت خواب و مرگ از وی می‌رود | وَقتِ بیداری قَرینَش می‌شود | |
| ۳۶۸۹ | از چه رَهْ می‌آید اَنْدَر اِصْبَعَت؟ | کِه اصْبَعَت بی‌او ندارد مَنْفَعَت | |
| ۳۶۹۰ | نورِ چَشم و مَردمُک در دیده‌اَت | از چه رَهْ آمد به غیرِ شش جِهَت؟ | |
| ۳۶۹۱ | عالَمِ خَلْق است با سوی و جِهات | بی‌جِهَت دان عالَمِ اَمْر و صِفات | |
| ۳۶۹۲ | بی‌جِهَت دان عالَمِ اَمْر ای صَنَم | بی‌جِهَت‌تَر باشد آمِرْ لاجَرَم | |
| ۳۶۹۳ | بی‌جِهَت بُد عقل و عَلّامُ الْبَیان | عَقل‌تَر از عقل و جان‌تَر هم زِ جان | |
| ۳۶۹۴ | بی‌تَعَلُّق نیست مَخْلوقی بِدو | آن تَعَلُّق هست بی‌چون ای عَمو | |
| ۳۶۹۵ | زان که فَصْل و وَصْل نَبْوَد در رَوان | غیرِ فَصْل و وَصلْ نَنْدیشَد گُمان | |
| ۳۶۹۶ | غیرِ فَصْل و وَصْل پِی بَر از دَلیل | لیکْ پِی بُردن بِنَنْشانَد غَلیل | |
| ۳۶۹۷ | پِی پَیاپِی می‌بَر اَرْ دوری زِ اَصْل | تا رَگِ مَردیْت آرَد سویِ وَصْل | |
| ۳۶۹۸ | این تَعَلّق را خِرَد چون رَهْ بَرَد؟ | بَستهٔ فَصْل است و وَصْل است این خِرَد | |
| ۳۶۹۹ | زین وَصیَّت کرد ما را مُصْطَفی | بَحْث کَم جویید در ذاتِ خدا | |
| ۳۷۰۰ | آن کِه در ذاتَش تَفکُّر کردنی‌ست | در حقیقت آن نَظَرْ در ذات نیست | |
| ۳۷۰۱ | هست آن پِنْدار او زیرا به راه | صد هزاران پَرده آمد تا اِله | |
| ۳۷۰۲ | هر یکی در پَردۀ موصولِ خوست | وَهْم او آن است کان خود عینِ هوست | |
| ۳۷۰۳ | پَس پَیَمبَر دَفْع کرد این وَهْم از او | تا نباشد در غَلَط سوداپَز او | |
| ۳۷۰۴ | وان کِه اَنْدَر وَهْمِ او تَرکِ اَدَب | بی‌اَدَب را سَرنِگونی داد رَب | |
| ۳۷۰۵ | سَرنِگونی آن بُوَد کو سویِ زیر | می‌رَوَد پِنْدارد او کو هست چیر | |
| ۳۷۰۶ | زان که حَدِّ مَست باشد این چُنین | کو نَدانَد آسْمان را از زمین | |
| ۳۷۰۷ | در عَجَب هایَش به فکر اَنْدَر رَوید | از عظیمی وَزْ مَهابَت گُم شوید | |
| ۳۷۰۸ | چون زِ صُنْعَش ریش و سَبْلَت گم کُند | حَدِّ خود داند زِ صانِع تَنْ زَنَد | |
| ۳۷۰۹ | جُز که لا اُحْصی نگوید او زِ جان | کَزْ شُمار و حَد بُرون است آن بَیان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!