مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۳۵ – اَطْوار و مَنازِلِ خِلْقَتِ آدمی از اِبْتِدا
| ۳۶۳۶ | آمده اَوَّل به اِقْلیم جَماد | وَزْ جَمادی در نَباتی اوفْتاد | |
| ۳۶۳۷ | سال‌ها اَنْدَر نَباتی عُمْر کرد | وَزْ جمادی یاد ناوَرْد از نَبَرد | |
| ۳۶۳۸ | وَزْ نَباتی چون به حیوانی فُتاد | نامَدَش حالِ نَباتی هیچ یاد | |
| ۳۶۳۹ | جُز همین مَیْلی که دارد سویِ آن | خاصه در وَقتِ بهار و ضَیْمَران | |
| ۳۶۴۰ | هَمچو مَیْلِ کودکانْ با مادران | سَرِّ مَیْلِ خود نَدانَد در لِبان | |
| ۳۶۴۱ | هَمچو مَیْلِ مُفْرِطِ هر نو مُرید | سویِ آن پیرِ جوانْ بَختِ مَجید | |
| ۳۶۴۲ | جُزوِ عقلِ این از آن عقلِ کُل است | جُنْبِشِ این سایه زان شاخِ گُل است | |
| ۳۶۴۳ | سایه‌اَش فانی شود آخِر دَرو | پَس بِداند سِرِّ مَیْل و جست و جو | |
| ۳۶۴۴ | سایهٔ شاخِ دِگَر ای نیکْ بَخت | کِی بِجُنْبَد گَر نَجُنْبَد این درخت؟ | |
| ۳۶۴۵ | باز از حیوان سویِ اِنْسانی‌اَش | می‌کَشید آن خالِقی که دانی‌اَش | |
| ۳۶۴۶ | هم‌چُنین اِقْلیم تا اِقْلیم رَفت | تا شُد اکنون عاقل و دانا و زَفْت | |
| ۳۶۴۷ | عقل‌های اَوَّلینَش یاد نیست | هم ازین عَقلَش تَحَوُّل کردنی‌ست | |
| ۳۶۴۸ | تا رَهَد زین عقلِ پُر حِرْص و طَلَب | صد هزاران عقل بینَد بوالْعَجَب | |
| ۳۶۴۹ | گَر چو خُفته گشت و شُد ناسی زِ پیش | کِی گُذارَنْدَش در آن نِسیانِ خویش؟ | |
| ۳۶۵۰ | باز از آن خوابَش به بیداری کَشَند | که کُند بر حالَتِ خود ریشْ‌خَند | |
| ۳۶۵۱ | که چه غَم بود آن که می‌خوردم به خواب | چون فراموشَم شُد اَحْوالِ صَواب؟ | |
| ۳۶۵۲ | چون ندانستم که آن غَم و اِعْتِلال | فَعْلِ خواب است و فَریب است و خیال؟ | |
| ۳۶۵۳ | هم‌چُنان دنیا که حُلْمِ نایِم است | خُفته پِنْدارَد که این خود دایم است | |
| ۳۶۵۴ | تا بَر آید ناگهان صُبْحِ اَجَل | وا رَهَد از ظُلْمَتِ ظّن و دَغَل | |
| ۳۶۵۵ | خَنده‌اَش گیرد ازان غَم‌های خویش | چون بِبینَد مُسْتَقَرّ و جایِ خویش | |
| ۳۶۵۶ | هرچه تو در خواب بینی نیک و بَد | روزِ مَحْشَر یک به یک پیدا شود | |
| ۳۶۵۷ | آنچه کردی اَنْدَرین خوابِ جهان | گَردَدَت هنگامِ بیداری عِیان | |
| ۳۶۵۸ | تا نَپِنْداری که این بَد کردنی‌ست | اَنْدَرین خواب و ترا تَعبیر نیست | |
| ۳۶۵۹ | بلکه این خنده بُوَد گریه وْ زَفیر | روزِ تَعبیر ای سِتَمگَر بر اسیر | |
| ۳۶۶۰ | گریه و دَرد و غَم و زاریِّ خود | شادمانی دان به بیداریِّ خود | |
| ۳۶۶۱ | ای دَریده پوستینِ یوسُفان | گُرْگْ بَر خیزی ازین خوابِ گران | |
| ۳۶۶۲ | گشته گُرگان یک به یک خوهایِ تو | می‌دَرانَند از غَضَبْ اَعْضایِ تو | |
| ۳۶۶۳ | خون نَخُسبَد بَعدِ مَرگَت در قِصاص | تو مگو که مُردم و یابَم خَلاص | |
| ۳۶۶۴ | این قِصاصِ نَقْدْ حیلَت‌سازی است | پیش زَخْمِ آن قِصاصْ این بازی است | |
| ۳۶۶۵ | زین لَعِب خوانده‌ست دنیا را خدا | کین جَزا لَعْب است پیشِ آن جَزا | |
| ۳۶۶۶ | این جَزا تَسْکینِ جنگ و فِتْنه‌یی‌ست | آن چو اِخْصا است و این چون خَتْنه‌یی‌ست |
تعقیب
[…] مضمون این کلام را مولانا در مثنوی شریف (دفتر چهارم بخش ۱۳۵) بسیار شیوا بیان […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!