مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۱۳۴ – باقی قِصّۀ موسی عَلَیْهِ السَّلام
| ۳۵۷۴ | کآمَدَش پیغامْ از وَحْیِ مُهِم | که کَژْی بُگْذار اکنون فَاسْتَقِمْ | |
| ۳۵۷۵ | این درختِ تَنْ عَصایِ موسی است | کَامْرَش آمد که بِیَندازَش زِ دست | |
| ۳۵۷۶ | تا بِبینی خیرِ او و شَرِّ او | بَعد ازان بَرگیر او را زَامْرِ هو | |
| ۳۵۷۷ | پیش از اَفْکَندن نبود او غیرِ چوب | چون به اَمْرَش بَرگرفتی گشت خوب | |
| ۳۵۷۸ | اَوَّل او بُد بَرگ‌اَفْشان بَرِّه را | گشت مُعْجِز آن گروهِ غِرّه را | |
| ۳۵۷۹ | گشت حاکِم بر سَرِ فرعونیان | آبَشان خون کرد و کَفْ بر سَر زَنان | |
| ۳۵۸۰ | از مَزارعْ شان بَرآمَد قَحْط و مرگ | از مَلَخ‌هایی که می‌خوردَند بَرگ | |
| ۳۵۸۱ | تا بَرآمَد بی‌خود از موسی دُعا | چون نَظَر اُفتادَش اَنْدَر مُنْتَها | |
| ۳۵۸۲ | کین همه اِعْجاز و کوشیدن چراست | چون نخواهند این جَماعَت گشت راست؟ | |
| ۳۵۸۳ | اَمر آمد کِاتِّباع نوح کُن | تَرکِ پایان‌بینیِ مَشْروح کُن | |
| ۳۵۸۴ | زان تَغافُل کُن چو داعیِّ رَهی | اَمرِ بَلِّغ هست نَبْوَد آن تَهی | |
| ۳۵۸۵ | کمترین حِکْمَت کَزین اِلْحاح تو | جِلْوه گردد آن لَجاج و آن عُتو | |
| ۳۵۸۶ | تا که رَهْ بِنْمودن و اِضْلال حَق | فاش گردد بر همه اَهْلِ و فِرَق | |
| ۳۵۸۷ | چون که مَقْصودْ از وجود اِظْهار بود | بایَدَش از پَند و اِغْوا آزمود | |
| ۳۵۸۸ | دیوْ اِلْحاحِ غَوایَت می‌کُند | شیخْ اِلْحاحِ هدایت می‌کُند | |
| ۳۵۸۹ | چون پَیاپِی گَشت آن اَمْرِ شُجون | نیل می‌آمَد سَراسَر جُمله خون | |
| ۳۵۹۰ | تا به نَفْسِ خویشْ فرعون آمَدَش | لابِه می‌کَردَش دو تا گشته قَدَش | |
| ۳۵۹۱ | کآنچه ما کردیم ای سُلطان مَکُن | نیست ما را رویِ ایرادِ سُخُن | |
| ۳۵۹۲ | پاره پاره گَردَمَت فَرمانْ پَذیر | من به عِزَّت خوگرَم سَختَم مگیر | |
| ۳۵۹۳ | هین بِجُنبان لبْ به رَحْمَت ای اَمین | تا بِبَندَد این دَهانه‌ی آتشین | |
| ۳۵۹۴ | گفت یا رَب می‌فَریبَد او مرا | می‌فَریبَد او فَریبَنْده‌ی تو را | |
| ۳۵۹۵ | بِشْنَوَم؟ یا من دَهَم هم خُدْعه‌اَش؟ | تا بِدانَد اَصْل را آن فَرعْ کَش؟ | |
| ۳۵۹۶ | کَاصْلِ هر مَکْریّ و حیله پیشِ ماست | هر چه بر خاک است اَصْلَش از سَماست | |
| ۳۵۹۷ | گفت حَق آن سگ نَیَرزَد هم به آن | پیشِ سَگْ اَنْداز از دورْ استخوان | |
| ۳۵۹۸ | هین بِجُنبان آن عَصا تا خاک‌ها | وا دَهَد هرچه مَلَخ کَردَش فَنا | |
| ۳۵۹۹ | وان مَلَخ‌ها در زمان گردد سیاه | تا بِبینَد خَلْق تَبدیلِ اِله | |
| ۳۶۰۰ | که سَبَب‌ها نیست حاجَت مَر مرا | آن سَبَب بَهْرِ حِجاب است و غِطا | |
| ۳۶۰۱ | تا طبیعی خویش بر دارو زَنَد | تا مُنَجِّم رو با اِسْتاره کُند | |
| ۳۶۰۲ | تا مُنافِق از حَریصی بامْداد | سویِ بازار آید از بیمِ کَساد | |
| ۳۶۰۳ | بَندگی ناکرده و ناشُسْته روی | لُقمهٔ دوزخ بِگَشته لُقمه‌جوی | |
| ۳۶۰۴ | آکِل و مَاکول آمد جانِ عام | هَمچو آن بَرّه‌ی چَرَنده از حُطام | |
| ۳۶۰۵ | می‌چَرَد آن بَرِّه و قَصّابْ شاد | کو برایِ ما چَرَد بَرگِ مُراد | |
| ۳۶۰۶ | کارِ دوزخ می‌کُنی در خوردنی | بَهْرِ او خود را تو فَربه می‌کُنی | |
| ۳۶۰۷ | کارِ خود کُن روزیِ حِکْمَت بِچَر | تا شود فَربه دلِ با کَرّ و فَر | |
| ۳۶۰۸ | خوردنِ تَنْ مانِعِ این خوردن است | جانْ چو بازرگان و تَنْ چون رَهْ‌زن است | |
| ۳۶۰۹ | شمع تاجِر آن گه است اَفْروخته | که بُوَد رَهْ‌زن چو هیزُم سوخته | |
| ۳۶۱۰ | که تو آن هوشیّ و باقی هوشْ‌پوش | خویشتن را گُم مَکُن یاوه مَکوش | |
| ۳۶۱۱ | دان که هر شَهْوت چو خَمْراست و چو بَنْگ | پَردهٔ هوش است وعاقل زوست دَنگ | |
| ۳۶۱۲ | خَمْر تنها نیست سَرمستیِّ هوش | هر چه شَهْوانی‌ست بَندَد چَشم و گوش | |
| ۳۶۱۳ | آن بلیس از خَمْر خوردن دور بود | مَست بود او از تَکَبُّر وز جُحود | |
| ۳۶۱۴ | مَست آن باشد که آن بینَد که نیست | زَر نِمایَد آنچه مِسّ و آهَنی‌ست | |
| ۳۶۱۵ | این سُخَن پایان ندارد موسیا | لَبْ بِجُنبان تا بُرون روژَد گیا | |
| ۳۶۱۶ | هم‌چُنان کرد و هم اَنْدَر دَمْ زمین | سَبز گشت از سُنبل و حَبِّ ثَمین | |
| ۳۶۱۷ | اَنْدَر اُفتادَند در لوت آن نَفَر | قَحْط دیده مُرده از جوعُ الْبَقَر | |
| ۳۶۱۸ | چند روزی سیر خوردند از عَطا | آن دَمیّ و آدمیّ و چارپا | |
| ۳۶۱۹ | چون شِکَم پُر گشت و بر نِعْمَت زَدَند | وان ضَرورَت رفت پَس طاغی شُدند | |
| ۳۶۲۰ | نَفْسْ فرعونی‌ست هان سیرَش مَکُن | تا نَیارَد یاد از آن کُفرِ کُهُن | |
| ۳۶۲۱ | بی‌تَفِ آتش نگردد نَفْسْ خوب | تا نَشُد آهن چو اَخْگَر هین مَکوب | |
| ۳۶۲۲ | بی‌مَجاعَت نیست تَنْ جُنْبِش‌کُنان | آهن سَردی‌ست می‌کوبی بِدان | |
| ۳۶۲۳ | گر بِگِریَد وَرْ بِنالَد زارْ زار | او نخواهد شُد مُسلمان هوش دار | |
| ۳۶۲۴ | او چو فِرعون است در قَحْطْ آن چُنان | پیشِ موسی سَر نَهَد لابِه‌کُنان | |
| ۳۶۲۵ | چون که مُسْتَغْنی شُد او طاغی شود | خَر چو بار انداخت اِسْکیزه زَنَد | |
| ۳۶۲۶ | پَس فراموشَش شود چون رَفت پیش | کارِ او زان آه و زاری‌های خویش | |
| ۳۶۲۷ | سال‌ها مَردی که در شهری بُوَد | یک زمان که چَشم در خوابی رَوَد | |
| ۳۶۲۸ | شهر دیگر بینَد او پُر نیک و بَد | هیچ در یادش نَیایَد شهرِ خَود | |
| ۳۶۲۹ | که من آن جا بوده‌ام این شهرِ نو | نیست آنِ من دَرین جایَم گِرو | |
| ۳۶۳۰ | بَلْ چُنان دانَد که خود پیوسته او | هم دَرین شَهرَش بُده‌ست اِبْداع و خو | |
| ۳۶۳۱ | چه عَجَب گَرْ روحْ مَوْطِن‌های خویش | که بُده سْتَش مَسْکَن و میلادْ پیش | |
| ۳۶۳۲ | می‌نَیارَد یادْ کین دنیا چو خواب | می‌فُرو پوشَد چو اَخْتر را سَحاب | |
| ۳۶۳۳ | خاصه چندین شهرها را کوفته | گَرْدها از دَرکِ او ناروفْته | |
| ۳۶۳۴ | اِجْتِهادِ گرمْ ناکرده که تا | دل شود صاف و بِبینَد ماجَرا | |
| ۳۶۳۵ | سَر بُرون آرَد دِلَش از بُخشِ راز | اَوَّل و آخِر ببینَد چَشمْ باز |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!