مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۲ – تفسیرِ خُذْ اَرْبَعَةً مِنَ الطَّیرِ فَصُرْهُنَّ اِلیکَ
۳۱ | تو خَلیلِ وقتی ای خورشیدْهُش | این چهار اَطْیارِ رَهْزَن را بِکُش | |
۳۲ | زان که هر مُرغی ازینها زاغْوَش | هست عقلِ عاقلان را دیدهکَش | |
۳۳ | چار وَصْفِ تَنْ چو مُرغانِ خَلیل | بِسْملِ ایشان دَهَد جان را سَبیل | |
۳۴ | ای خَلیل اَنْدَر خلاصِ نیک و بَد | سَر بِبُرْشان تا رَهَد پاها زِ سَد | |
۳۵ | کُل توییّ و جُملگان اَجْزایِ تو | بَرگُشا که هست پاشانْ پایِ تو | |
۳۶ | از تو عالَمْ رَوْحزاری میشود | پُشتِ صد لَشکرْ سَواری میشود | |
۳۷ | زان که این تَن شُد مُقامِ چار خو | نامَشان شُد چار مُرغِ فِتْنهجو | |
۳۸ | خَلق را گَر زندگی خواهی اَبَد | سَر بِبُر زین چار مُرغِ شومِ بَد | |
۳۹ | بازَشان زنده کُن از نوعی دِگُر | که نباشد بَعد از آن زیشانْ ضَرَر | |
۴۰ | چار مُرغِ مَعْنویِّ راهْزَن | کردهاند اَنْدَر دلِ خَلْقانْ وَطَن | |
۴۱ | چون امیرِ جُمله دلهای سَوی | اَنْدَرین دور ای خَلیفهیْ حَقْ تُوی | |
۴۲ | سَر بِبُر این چارْ مُرغِ زنده را | سَرمَدی کُن خَلْقِ ناپایَنْده را | |
۴۳ | بَطّْ و طاوس است و زاغ است و خروس | این مِثالِ چارْ خُلْق اَنْدَر نُفوس | |
۴۴ | بَطّْ حِرص است و خروسْ آن شَهْوت است | جاهْ چون طاوس و زاغْ اُمْنیَّت است | |
۴۵ | مُنْیَتَش آن که بُوَد اومیدساز | طامِعِ تابید یا عُمرِ دراز | |
۴۶ | بَطْ حِرصْ آمد که نوکَش در زمین | در تَر و در خُشکْ میجویَد دَفین | |
۴۷ | یک زمان نَبْوَد مُعَّطَل آن گِلو | نَشْنَوَد از حُکْمْ جُز اَمْرِ ﴿کُلوا﴾ | |
۴۸ | هَمچو یَغْماجیست خانه میکَند | زودْ زود اَنْبانِ خود پُر میکُند | |
۴۹ | اَنْدَر اَنْبان میفَشارَد نیک و بَد | دانههایِ دُرّ و حَبّاتِ نَخَود | |
۵۰ | تا مَبادا یاغییی آید دِگَر | میفَشارَد در جَوالْ او خُشک و تَر | |
۵۱ | وَقتْ تَنگ و فُرصَتْ اَندک، او مَخوف | در بَغَل زَد هر چه زوتَر بیوقوف | |
۵۲ | اِعتِمادَش نیست بر سُلطانِ خویش | که نَیارد یاغییی آیَد به پیش | |
۵۳ | لیکْ مؤمن زِاعْتِمادِ آن حَیات | میکُند غارَتْ به مَهْل و با اَنات | |
۵۴ | ایمِن است از فَوْت و از یاغی که او | میشِناسَد قَهْرِ شَهْ را بر عَدو | |
۵۵ | ایمِن است از خواجهتاشانِ دِگَر | که بِیایَندَش مُزاحِمْ صَرفهبَر | |
۵۶ | عَدلِ شَهْ را دید در ضَبْطِ حَشَم | که نَیارَد کرد کَس بر کَس سِتَم | |
۵۷ | لاجَرَم نَشْتابَد و ساکِن بُوَد | از فَواتِ حَظِّ خود آمِن بُوَد | |
۵۸ | بَس تَانّی دارد و صَبر و شَکیب | چَشمْسیر و مُوثِر است و پاکْجیب | |
۵۹ | کین تَانّی پَرتوِ رَحْمان بُوَد | وان شِتاب از هَزّهٔ شَیطان بُوَد | |
۶۰ | زان که شَیطانَش بِتَرسانَد زِ فَقر | بارْگیرِ صَبر را بُکْشَد به عَقْر | |
۶۱ | از نُبی بِشْنو که شَیطان در وَعید | میکُند تَهْدیدَت از فَقرِ شَدید | |
۶۲ | تا خوری زشت و بَری زشت و شِتاب | نی مُروَّت، نیتانّی، نی ثَواب | |
۶۳ | لاجَرَم کافِر خورَد در هفت بَطْن | دین و دلْ باریک و لاغَر، زَفْت بَطْن |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!