مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۷ – تَمثیلِ رَوِشهایِ مُختلف و هِمَّتهایِ گوناگون به اِخْتلافِ تَحَرّیِ مُتِحَرّیان در وَقتِ نمازْ قبله را در وَقتِ تاریکی و تَحَرّیِ غَوّاصان در قَعْرِ بَحْر
۳۲۹ | هَمْچو قومی که تَحَرّی میکُنند | بر خیالِ قِبْله سویی میتَنَند | |
۳۳۰ | چون که کعبه رو نِمایَد صُبحگاه | کَشف گردد که کِه گُم کردهست راه؟ | |
۳۳۱ | یا چو غَوّاصان به زیرِ قَعْرِ آب | هر کسی چیزی هَمیچینَد شِتاب | |
۳۳۲ | بر امیدِ گوهر و دُرّ ثَمین | توبْره پُر میکُنند از آن و این | |
۳۳۳ | چون بَر آیَند از تَکِ دریایِ ژَرْف | کَشف گردد صاحِب دُرّ شِگَرف | |
۳۳۴ | وان دِگَر که بُرد مُرواریدِ خُرد | وآن دِگر که سَنگریزه وْ شَبّه بُرد | |
۳۳۵ | هکَذی یَبْلُوهُمُ بِالسّاهِرَه | فِتْنَةٌ ذاتُ افْتِضاحٍ قاهِرَه | |
۳۳۶ | همچُنین هر قَوْم چون پَروانِگان | گِردِ شمعی پَرزَنان اَنْدَر جهان | |
۳۳۷ | خویشتن بر آتشی بَرمیزَنَند | گِردِ شمعِ خود طَوافی میکُنند | |
۳۳۸ | بر امیدِ آتشِ موسیّ بَخت | کَزْ لَهیبَش سَبزتَر گردد درخت | |
۳۳۹ | فَضْلِ آن آتش شنیده هر رَمه | هر شَرَر را آن گُمان بُرده همه | |
۳۴۰ | چون بَرآید صُبح دَم نورِ خُلود | وا نِمایَد هر یکی چه شمع بود | |
۳۴۱ | هر کِه را پَر سوخت زان شمع ظَفَر | بِدْهَدَش آن شمعِ خوش هشتاد پَر | |
۳۴۲ | جَوْقِ پروانهیْ دو دیده دوخته | مانْده زیرِ شمعِ بَد پَر سوخته | |
۳۴۳ | میطَپَد اَنْدَر پَشیمانیّ و سوَزْ | میکُند آه از هوایِ چَشمْدوز | |
۳۴۴ | شمعِ او گوید که چون من سوختم | کِی ترا بِرْهانَم از سوز و سِتَم؟ | |
۳۴۵ | شمعِ او گریان که من سَرسوخته | چون کُنم مَر غیر را اَفْروخته؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!