مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۷ – تَمثیلِ رَوِش‌هایِ مُختلف و هِمَّت‌هایِ گوناگون به اِخْتلافِ تَحَرّیِ مُتِحَرّیان در وَقتِ نمازْ قبله را در وَقتِ تاریکی و تَحَرّیِ غَوّاصان در قَعْرِ بَحْر
| ۳۲۹ | هَمْچو قومی که تَحَرّی می‌کُنند | بر خیالِ قِبْله سویی می‌تَنَند | |
| ۳۳۰ | چون که کعبه رو نِمایَد صُبحگاه | کَشف گردد که کِه گُم کرده‌ست راه؟ | |
| ۳۳۱ | یا چو غَوّاصان به زیرِ قَعْرِ آب | هر کسی چیزی هَمی‌چینَد شِتاب | |
| ۳۳۲ | بر امیدِ گوهر و دُرّ ثَمین | توبْره پُر می‌کُنند از آن و این | |
| ۳۳۳ | چون بَر آیَند از تَکِ دریایِ ژَرْف | کَشف گردد صاحِب دُرّ شِگَرف | |
| ۳۳۴ | وان دِگَر که بُرد مُرواریدِ خُرد | وآن دِگر که سَنگ‌ریزه وْ شَبّه بُرد | |
| ۳۳۵ | هکَذی یَبْلُوهُمُ بِالسّاهِرَه | فِتْنَةٌ ذاتُ افْتِضاحٍ قاهِرَه | |
| ۳۳۶ | هم‌چُنین هر قَوْم چون پَروانِگان | گِردِ شمعی پَرزَنان اَنْدَر جهان | |
| ۳۳۷ | خویشتن بر آتشی بَرمی‌زَنَند | گِردِ شمعِ خود طَوافی می‌کُنند | |
| ۳۳۸ | بر امیدِ آتشِ موسیّ بَخت | کَزْ لَهیبَش سَبزتَر گردد درخت | |
| ۳۳۹ | فَضْلِ آن آتش شنیده هر رَمه | هر شَرَر را آن گُمان بُرده همه | |
| ۳۴۰ | چون بَرآید صُبح دَم نورِ خُلود | وا نِمایَد هر یکی چه شمع بود | |
| ۳۴۱ | هر کِه را پَر سوخت زان شمع ظَفَر | بِدْهَدَش آن شمعِ خوش هشتاد پَر | |
| ۳۴۲ | جَوْقِ پروانه‌یْ دو دیده دوخته | مانْده زیرِ شمعِ بَد پَر سوخته | |
| ۳۴۳ | می‌طَپَد اَنْدَر پَشیمانیّ و سوَزْ | می‌کُند آه از هوایِ چَشمْ‌دوز | |
| ۳۴۴ | شمعِ او گوید که چون من سوختم | کِی ترا بِرْهانَم از سوز و سِتَم؟ | |
| ۳۴۵ | شمعِ او گریان که من سَرسوخته | چون کُنم مَر غیر را اَفْروخته؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!