مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۸ – تَفسیرِ یا حَسْرَة ًعَلَی الْعِبادِ
| ۳۴۶ | او هَمی‌گوید که از اَشْکالِ تو | غِرّه گشتم دیر دیدم حال تو | |
| ۳۴۷ | شمعْ مُرده باده رفته دِلْرُبا | غوطه خورْد از نَنگِ کَژْبینیّ ما | |
| ۳۴۸ | ظَلَّتِ الْارْباحُ خُسْرًا مَغْرَما | نَشْتَکی شَکْوی اِلَی اللهِ الْعَمی | |
| ۳۴۹ | حَبَّذا اَرْواحُ اِخْوانٍ ثِقات | مُسْلِماتٍ مُؤمِناتٍ قانِتات | |
| ۳۵۰ | هر کسی رویی به سویی بُرده‌اند | وان عزیزانْ رو به بی‌سو کرده‌اند | |
| ۳۵۱ | هر کبوتر می‌پَرَد در مَذْهبی | وین کبوتر جانبِ بی‌جانِبی | |
| ۳۵۲ | ما نه مُرغانِ هوا نه خانگی | دانهٔ ما دانهٔ بی‌دانگی | |
| ۳۵۳ | زان فَراخ آمد چُنین روزیّ ما | که دَریدن شد قَبادوزیّ ما |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!