مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۳ – نِکوهیدن ناموسهای پوسیده را که مانِعِ ذوقِ ایمان و دَلیلِ ضَعْفِ صِدْقاَند و راهزَنِ صد هزار اَبْلَه چُنان که راهزَنِ آن مُخَنَّث شُده بودند گوسفندان و نمییارِست گذشتن و پُرسیدنِ مُخَنَّث از چوپان که این گوسفندانِ تو مرا عَجَب گَزَند؟ گفت اگرمردی و در تو رَگِ مَردی هست همه فِدایِ تواَند و اگر مُخَنَّثی هر یکی تورا اَژدَرهاست مُخَنَّثی دیگر هست که چون گوسفندان را بیند در حالْ از راه باز گردد نَیارَد پُرسیدن تَرسَد که اگر بِپُرسَم گوسفندان در من اُفتَند و مرا بِگَزَند
۱۸۳ | ای ضیاءُ الْحَقْ حُسامُالدّین بیا | ای صِقالِ روح و سُلْطانُ الهُدی | |
۱۸۴ | مثنوی را مَسْرَحِ مَشْروحْ دِهْ | صورتِ اَمْثالِ او را روحْ دِهْ | |
۱۸۵ | تا حُروفَش جُمله عقل و جان شوند | سویِ خُلْدِسْتانِ جانْ پَرّان شوند | |
۱۸۶ | هم به سَعیِ تو زِ اَرْواح آمدند | سویِ دامِ حَرف و مُسْتَحْقَن شُدند | |
۱۸۷ | بادْ عُمرَت در جهان هَمچون خَضِر | جانْفَزا و دَستگیر و مُسْتَمِر | |
۱۸۸ | چون خَضِر وَ اَلْیاس مانی در جهان | تا زمین گردد زِ لُطفَت آسْمان | |
۱۸۹ | گُفتَمی از لُطفِ تو جُزوی زِ صد | گَر نبودی طُمْطُراقِ چَشمِ بَد | |
۱۹۰ | لیکْ از چَشمِ بَدِ زَهرآبْ دَم | زَخْمهایِ روحْفَرسا خوردهام | |
۱۹۱ | جُز به رَمْزِ ذِکْرِ حالِ دیگران | شَرحِ حالَت مینَیارَم در بَیان | |
۱۹۲ | این بَهانه هم زِ دَسْتانِ دلیست | که ازو پاهایِ دلْ اَنْدَر گِلیست | |
۱۹۳ | صد دل و جانْ عاشقِ صانِع شُده | چَشمِ بَد یا گوش بَد مانِع شُده | |
۱۹۴ | خود یکی بوطالِبْ آن عَمِّ رَسول | مینِمودَش شُنْعهٔ عُربانْ مَهول | |
۱۹۵ | که چه گویَندَم عَرَب کَزْ طِفْلِ خَود | او بِگَردانید دیدنِ مُعْتَمَد | |
۱۹۶ | گُفتَش ای عَم یک شهادت تو بِگو | تا کُنم با حَقْ خُصومَت بَهْرِ تو | |
۱۹۷ | گفت لیکِن فاش گردد از سَماع | کُلُّ سِرٍّ جاوَزَ الاثنَیْنِ شاع | |
۱۹۸ | من بِمانَم در زبانِ این عَرَب | پشِ ایشان خوار گردم زین سَبَب | |
۱۹۹ | لیکْ گَر بودیش لُطْفِ ما سَبَق | کِی بُدی این بَددلی با جَذْبِ حَق؟ | |
۲۰۰ | اَلْغیاث ای تو غیاثُ الْمُسْتَغیث | زین دو شاخهیْ اِخْتیاراتِ خَبیث | |
۲۰۱ | من زِ دَسْتان و زِ مَکْرِ دل چُنان | مات گشتم که بِمانْدَم از فَغان | |
۲۰۲ | من کِه باشم؟ چَرخِ با صد کار و بار | زین کَمین بُگریخت یعنی اِخْتیار | |
۲۰۳ | کِی خداوندِ کَریم و بُردبار | دِهْ اَمانَم زین دو شاخهیْ اِخْتیار | |
۲۰۴ | جَذْبِ یک راههیْ صِراطَ الْمُستَقیم | بِهْ زِ دو راهِ تَرَدُّد ای کَریم | |
۲۰۵ | زین دو رَهْ گَرچه همه مَقْصد تویی | لیکْ خود جانْ کَندن آمد این دویی | |
۲۰۶ | زین دو رَهْ گَرچه به جز تو عَزْم نیست | لیکْ هرگز رَزْم هَمچون بَزْم نیست | |
۲۰۷ | در نُبی بِشْنو بَیانَش از خدا | آیَتِ اَشْفَقْنَ اَنْ یَحْمِلْنَها | |
۲۰۸ | این تَرَدُّد هست در دلْ چون وَغا | کین بُوَد بِهْ یا که آن حالِ مرا؟ | |
۲۰۹ | در تَرَدُّد میزَنَد بر هَمدِگَر | خَوْف و اومید بِهی در کَرّ و فَر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!