مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۶ – صَبر فرمودنِ خواجهْ مادرِ دختر را که غُلام را زَجْر مَکُن من او را بیزَجْر ازین طَمَع باز آوَرَم که نه سیخ سوزد نه کبابْ خامْ مانَد
۲۸۴ | گفت خواجه صَبر کُن با او بِگو | که ازو بُبْریم و بِدْهیمَش به تو | |
۲۸۵ | تا مگر این از دِلَش بیرون کُنم | تو تماشا کُن که دَفْعَش چون کُنم | |
۲۸۶ | تو دِلَش خوش کُن بگو میدان دُرُست | که حقیقت دخترِ ما جُفتِ توست | |
۲۸۷ | ما نَدانستیم ای خوشْ مُشتری | چون که دانستیم تو اولی تَری | |
۲۸۸ | آتشِ ما هم دَرین کانونِ ما | لیلی آنِ ما و تو مَجْنونِ ما | |
۲۸۹ | تا خیال و فِکْرِ خوش بر وِیْ زَنَد | فکرِ شیرینْ مَرد را فَربه کُند | |
۲۹۰ | جانِوَر فَربه شود لیکْ از عَلَف | آدمی فَربه زِ عِزَّسْت و شَرَف | |
۲۹۱ | آدمی فَربه شود از راهِ گوش | جانِوَر فَربه شود از حَلْق و نوش | |
۲۹۲ | گفت آن خاتون ازین نَنْگِ مَهین | خود دَهانَم کِی بِجُنبَد اَنْدَرین؟ | |
۲۹۳ | این چُنین ژاژی چه خایَم بَهْرِ او؟ | گو بِمیر آن خایِنِ اِبْلیسخو | |
۲۹۴ | گفت خواجه نی مَتَرس و دَمْ دِهَش | تا رَوَد عِلَّت ازو زین لُطفِ خَوش | |
۲۹۵ | دَفْعِ او را دِلْبَرا بر من نویس | هِلْ که صِحَّت یابَد آن باریک ریس | |
۲۹۶ | چون بِگُفت آن خسته را خاتون چُنین | مینگُنجید از تَبَخْتُر بر زمین | |
۲۹۷ | زَفْت گشت و فَربه و سُرخ و شِکُفت | چون گُلِ سُرخ هزاران شُکر گفت | |
۲۹۸ | گَهْ گَهی میگفت ای خاتونِ من | که مَبادا باشد این دَسْتان و فَن؟ | |
۲۹۹ | خواجه جَمعیَّت بِکَرد و دَعوتی | که هَمیسازم فَرَج را وَصْلَتی | |
۳۰۰ | تا جَماعَت عِشْوه میدادند و گان | کِی فَرَج بادَت مُبارک اِتِّصال | |
۳۰۱ | تا یَقینتَر شُد فَرَج را آن سُخُن | عِلَّت از وِیْ رَفت کُلّ از بیخ و بُن | |
۳۰۲ | بَعد از آن اَنْدَر شبِ گِردَک به فَن | اَمْرَدی را بَست حِنّی هَمچو زن | |
۳۰۳ | پُر نِگارش کرد ساعِدْ چون عَروس | پَسْ نِمودَش ماکیان دادَش خُروس | |
۳۰۴ | مِقْنَعه و حُلّهیْ عروسانِ نِکو | کِنْگِ اَمْرَد را بِپوشانید او | |
۳۰۵ | شمع را هِنگامِ خَلْوَت زود کُشت | مانْد هِنْدو با چُنان کِنگِ دُرُشت | |
۳۰۶ | هِنْدُوَک فریاد میکرد و فَغان | از بُرون نَشْنید کَسْ از دَفْزنان | |
۳۰۷ | ضَربِ دَفّ و کَفّ و نَعرهیْ مَرد و زن | کرد پنهان نَعْرهٔ آن نَعْرهزن | |
۳۰۸ | تا به روز آن هِنْدوک را میفَشارد | چون بُوَد در پیشِ سگ اَنْبانِ آرْد؟ | |
۳۰۹ | روز آوردند طاس و بوغِ زَفْت | رَسْمِ دامادانْ فَرَج حَمّام رَفت | |
۳۱۰ | رَفت در حَمّام او رَنْجورْ جان | کونْ دَریده هَمچو دَلْقِ تونیان | |
۳۱۱ | آمد از حَمّام در گِردَک فُسوس | پیشِ او بِنْشَست دختر چون عَروس | |
۳۱۲ | مادرش آن جا نِشَسته پاسْبان | که نباید کو کُند روزْ اِمْتِحان | |
۳۱۳ | ساعتی در وِیْ نَظَر کرد از عِناد | آن گَهان با هر دو دَستَش دَهْ بِداد | |
۳۱۴ | گفت کَس را خود مَبادا اِتِّصال | با چو تو ناخوش عَروسِ بَدْ فِعال | |
۳۱۵ | روزْ رویَت رویِ خاتونانِ تَر | کیرِ زشتَت شبْ بَتَر از کیرِ خَر | |
۳۱۶ | همچُنان جُمله نَعیمِ این جهان | بَسْ خوش است از دورْ پیش از اِمْتِحان | |
۳۱۷ | مینِمایَد در نَظَر از دورْ آب | چون رَوی نزدیک باشد آن سَراب | |
۳۱۸ | گَنْده پیراست او و از بَسْ چاپْلوس | خویش را جِلْوه کُند چون نو عَروس | |
۳۱۹ | هین مَشو مَغْرورِ آن گُلْگونهاَش | نوشِ نیشآلودهٔ او را مَچَش | |
۳۲۰ | صَبرکُن کَالصَّبْرُ مِفْتاحُ الْفَرَج | تا نَیُفتی چون فَرَج در صد حَرَج | |
۳۲۱ | آشکارا دانه پنهانْ دامِ او | خوش نِمایَد زَ اَوَّلَت اِنْعامِ او |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!