مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۳۳ – حِکایَت در تَقْریرِ همین سُخَن
۱۱۲۱ | آن یکی اَسبی طَلَب کرد از امیر | گفت رو آن اسبِ اَشْهَب را بگیر | |
۱۱۲۲ | گفت آن را من نخواهم گفت چون؟ | گفت او واپَسْرواست و بَسْ حَرون | |
۱۱۲۳ | سختْ پَسْ پَسْ میرَوَد او سویِ بُن | گفت دُمَّش را به سویِ خانه کُن | |
۱۱۲۴ | دُمِّ این اُسْتورِ نَفْسَت شَهْوت است | زین سَبَب پَسْ پَسْ رَوَد آن خودْپَرَست | |
۱۱۲۵ | شَهْوتِ او را که دُمّ آمد زِ بُن | ای مُبَدِّل شَهْوَتِ عُقْبیش کُن | |
۱۱۲۶ | چون بِبَندی شَهْوَتَش را از رَغیف | سَر کُند آن شَهْوت از عقلِ شَریف | |
۱۱۲۷ | هَمچو شاخی که بِبُری از درخت | سَر کُند قُوَّت زِ شاخِ نیکبَخْت | |
۱۱۲۸ | چون که کردی دُمِّ او را آن طَرَف | گَر رَوَد پَسْ پَسْ رَوَد تا مُکْتَنَف | |
۱۱۲۹ | حَبَّذا اَسْبان رامِ پیشرو | نه سِپَسرو نه حَرونی را گِرو | |
۱۱۳۰ | گَرمرو چون جسمِ موسیِّ کَلیم | تا به بَحْرَیْنَش چو پَهْنای گِلیم | |
۱۱۳۱ | هست هفصدساله راهِ آن حُقُب | که بِکَرد او عَزْم در سَیْران حُب | |
۱۱۳۲ | هِمَّتِ سَیْرِ تَنَش چون این بُوَد | سَیْرِ جانَش تا به عِلّییّن بُوَد | |
۱۱۳۳ | شَهْسواران در سِباقَت تاختند | خَرْبَطان در پایِگَهْ انداختند |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!