غزل ۲۰۲ مولانا
| ۱ | هر روز بامْداد سَلامٌ عَلَیْکُما | آنجا که شَهْ نِشینَد و آن وقتِ مُرتَضا | |
| ۲ | دل ایستاده پیشَش، بسته دو دستِ خویش | تا دستِ شاه بَخْشد پایانْ زَر و عَطا | |
| ۳ | جانْ مَستِ کاس و تا اَبَدُالدَّهْر گَه گَهی | بر خوانِ جسمْ کاسه نَهَد دل، نَصیبِ ما | |
| ۴ | تا زان نَصیب بَخْشد دستِ مَسیحِ عشق | مَر مُرده را سعادت و بیمار را دَوا | |
| ۵ | بَرگِ تمام یابَد ازو باغِ عِشرَتی | هم بانَوا شود زِ طَرَب چَنگُلِ دوتا | |
| ۶ | در رَقص گشته تَن زِ نَواهایِ تَن تَنَن | جانْ خود خَراب و مَست در آن مَحو و آن فَنا | |
| ۷ | زندان شُده بهشت زِ نای و زِ نوشِ عشق | قاضیِّ عقلْ مَست در آن مَسْنَدِ قَضا | |
| ۸ | سویِ مُدَرِّسِ خِرَد آیَند در سوال | کین فِتنهٔ عظیم در اسلام شُد چرا؟ | |
| ۹ | مُفتیِّ عقلِ کُلّ به فَتویٰ دَهَد جواب | کین دَم قیامَت‌ست رَوا کو و نارَوا؟ | |
| ۱۰ | در عیدگاهِ وَصل بَرآمَد خَطیبِ عشق | با ذوالْفَقار و گفت مَر آن شاه را ثَنا | |
| ۱۱ | از بَحرِ لامَکان، همه جان‌هایِ گوهری | کرده نِثارْ گوهر و مَرجانِ جان‌ها | |
| ۱۲ | خاصانِ خاص و پَردگیانِ سَرایِ عشق | صَفْ صَف نِشَسته در هَوَسَش بر دَرِ سَرا | |
| ۱۳ | چون از شِکافِ پَرده بر ایشان نَظَر کُند | بس نَعره‌هایِ عشق بَرآیَد که مَرحَبا | |
| ۱۴ | می‌خواست سینه‌اَش که سَنایی دَهَد به چَرخ | سینایِ سینه‌اَش بِنَگُنجید در سَما | |
| ۱۵ | هر چار عُنصرند دَرین جوشْ هَمچو دیگ | نی نار بَرقَرار و نه خاک و نَم [و] هوا | |
| ۱۶ | گَهْ خاک در لباسِ گیا رفت از هَوَس | گَه آبْ خود هوا شُد از بَهرِ این وَلا | |
| ۱۷ | از راهِ رُوغْناسْ شُده آبْ آتشی | آتش شُده زِ عشقِ هوا هم درَین فَضا | |
| ۱۸ | اَرکان به خانه خانه بِگَشته چو بیذَقی | از بَهرِ عشقِ شاه، نه از لَهْوْ چون شما | |
| ۱۹ | ای بی‌خَبَر برو، که تو را آبْ روشنی‌ست | تا وارَهَد زِ آب و گِلَت صَفْوَتِ صَفا | |
| ۲۰ | زیرا که طالبِ صِفَتِ صَفْوَت‌ست آب | وان نیست جُز وصالِ تو با قُلْزُمِ ضیا | |
| ۲۱ | ز آدم اگر بِگَردی او بی‌خدایْ نیست | اِبْلیس‌وار سنگ خوری از کَفِ خدا | |
| ۲۲ | آری خدای نیست، وَلیکِن خدای را | این سُنَّتی‌ست رفته در اسرارِ کِبْریا | |
| ۲۳ | چون پیشِ آدم از دل و جان و بَدَن کُنی | یک سَجده‌یی به امرِ حَق از صِدْقِ بی‌ریا | |
| ۲۴ | هر سو که تو بِگَردی از قبله بعد از آن | کعبه بِگَردد آن سو، بَهرِ دلِ تو را | |
| ۲۵ | مَجموع چون نباشم در راه، پس زِ من | مَجموع چون شوند رَفیقانِ باوَفا؟ | |
| ۲۶ | دیوارهایِ خانه چو مَجموع شُد به نَظْم | آن‌گاه اهلِ خانه دَرو جمع شُد دِلا | |
| ۲۷ | چون کیسه جمع نَبْوَد، باشد دَریده دَرْز | پس سیم جمع چون شود، از وِیْ یکی بیا | |
| ۲۸ | مَجموع چون شَوَم؟ چو به تبریز شُد مُقیم | شَمسُ الْحَقی که او شُد سَرجمعِ هر عَلا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!