غزل ۲۰۳ مولانا
۱ | آمد بهارِ خُرَّم، آمد نِگارِ ما | چون صد هزار تَنْگِ شِکَر در کِنارِ ما | |
۲ | آمد مَهی که مَجْلِسِ جانْ زو مُنَوَّرست | تا بِشْکَنَد زِ بادهٔ گُلْگونْ خُمارِ ما | |
۳ | شاد آمدی بیا و مُلوکانه آمدی | ای سَروِ گُلْسِتانْ، چَمَن و لاله زارِ ما | |
۴ | پاینده باش ای مَهْ و پاینده عُمر باش | در بیشهٔ جهانْ زِ برایِ شکارِ ما | |
۵ | دریا بِجوش از تو که بی مِثْل گوهری | کُهْسار در خُروش که ای یارِغارِ ما | |
۶ | در روزِ بَزمْ ساقیِ دریاعَطایِ ما | در روزِ رَزمْ شیرِ نَر و ذوالْفَقارِ ما | |
۷ | چونی دَرین غریبی و چونی دَرین سَفَر؟ | بَرخیز تا رَویم به سویِ دیارِ ما | |
۸ | ما را به مَشک و خُمّ و سَبوها قَرار نیست | ما را کَشان کنید سویِ جویبارِ ما | |
۹ | سویِ پَری رُخی که بر آن چَشمهها نِشَست | آرامِ عقلِ مَست و دلِ بیقَرارِ ما | |
۱۰ | شُد ماه در گُدازِشِ سوداش هَمچو ما | شُد آفتابْ از رُخِ او یادگارِ ما | |
۱۱ | ای رونَقِ صَباح و، صَبوحِ ظَریفِ ما | وِیْ دولتِ پَیاپِیِ بیش از شِمارِ ما | |
۱۲ | هر چند سخت مَستی، سُستی مَکُن بگیر | کَارْزَد به هر چه گویی، خَمْر و خُمارِ ما | |
۱۳ | جامی چو آفتابْ پُرآتشْ بگیر زود | دَرکَش به رویِ چون قَمَرِ شهریارِ ما | |
۱۴ | این نیم کاره مانْد و دلِ من زِ کار شُد | کار او کُند که هست خداوندگارِ ما |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!