غزل ۲۰۴ مولانا

۱	سَر به گریبان دَر است، صوفی اسرار را	تا چه بَرآرَد زِ غَیب، عاقِبَتِ کار را
۲	میْ که به خُمِّ حَق است، رازِ دِلَش مُطْلَق است	لیک بَرو هم دِق است، عاشقِ بیدار را
۳	آبْ چو خاکی بُدِه، باد درآتش شده	عشق به هم بَرزَده، خیمهٔ این چار را
۴	عشق که چادرکَشان، در پِیِ آن سَرخوشان	بر فَلَکِ بی نشان، نور دَهَد نار را
۵	حَلقهٔ این دَر مَزَن، لافِ قَلَنْدَر مَزَن	مُرغ نه‌یی، پَر مَزَن، قیر مَگو قار را
۶	حرفِ مرا گوش کُن، بادهٔ جانْ نوش کُن	بی‌خود و بیهوش کُن، خاطِرِ هُشیار را
۷	پیش زِ نفی وجود، خانهٔ خَمّار بود	قبلهٔ خود ساز زود، آن دَر و دیوار را
۸	مَست شود نیک مَست، از می جامِ اَلَسْت	پُر کُن از میْ پَرَست، خانهٔ خَمّار را
۹	دادِ خداوندِ دین شَمسِ حَق است این، بِبین	ای شُده تبریزْچین، آن رُخِ گُلْنار را