غزل ۲۰ مولانا
| ۱ | چندانک خواهی جنگ کُن، یا گرم کُن تَهدید را | می‌دان که دودِ گولْخَنْ هرگز نیایَد بر سَما | |
| ۲ | وَرْ خود بَرآیَد بَر سَما، کِی تیره گردد آسْمان | کز دودْ آوَرْد آسْمانْ چندان لَطیفیّ و ضیا | |
| ۳ | خود را مَرنجان ای پدر، سر را مَکوب اَنْدَر حَجَر | با نَقشِ گرمابه مَکُنْ این جُمله چالیش و غَزا | |
| ۴ | گَر تو کُنی بر مَهْ تفو، بر رویِ تو بازآید آن | وَرْ دامنِ او را کَشی، هم بر تو تَنگ آید قَبا | |
| ۵ | پیش از تو خامانِ دِگر، در جوشِ این دیگِ جهان | بس بَرطَپیدَند و نَشُد، دَرمان نبود اِلاّ رِضا | |
| ۶ | بِگْرفت دُمّ مار را، یک خارپُشت اَنْدَر دَهَن | سَر دَرکَشید و گِرد شُد، مانندِ گویی آن دَغا | |
| ۷ | آن مارِ اَبلَه خویش را، بر خار می‌زد دَم به دَم | سوراخْ سوراخ آمد او، از خود زَدن بر خارها | |
| ۸ | بی‌صَبر بود و بی‌حِیَل، خود را بِکُشت او از عَجَل | گر صبر کردی یک زمان، رَستی از او آن بَدلِقا | |
| ۹ | بر خارپُشتِ هر بَلا خود را مَزَن تو هم، هَلا | ساکن نِشین وین وِرْد خوان جاء الْقَضا ضاقَ الْفَضا | |
| ۱۰ | فرمود رَبُّ الْعالَمین با صابرانَم هم نشین | ای همنشین صابران اَفْرغْ عَلَیْنا صَبْرَنا | |
| ۱۱ | رفتم به وادیّ دِگر، باقی تو فرما ای پدر | مَر صابران را می‌رَسان، هر دَم سَلامی نو زِ ما |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!