غزل ۲۶۰۲ مولانا

۱	ای دشمن عقلِ من، وِیْ دارویِ بی‌هوشی	من خابیه، تو در من چون باده هَمی‌جوشی
۲	اوَّل تو و آخِر تو، بیرون تو و در سِر تو	هم شاهی و سُلطانی، هم حاجِب و چاووشی
۳	خوش خویی و بَدخویی، دِلْسوزی و دِلْجویی	هم یوسُفِ مَهْ رویی، هم مانع و روپوشی
۴	بَس تازه و بَس سَبزی، بَس شاهِد و بَس نَغْزی	چون عقلْ دَرین مَغْزی، چون حَلقه دَرین گوشی
۵	هم دوری و هم خویشی، هم پیشی و هم بیشی	هم مار بَداَنْدیشی، هم نیشی و هم نوشی
۶	ای رَهزنِ بی‌خویشان، ای مَخزَنِ دَرویشان	یا رَب چه خوشَند ایشان، آن دَم که در آغوشی
۷	آن روز که هُشیارم، من عَربَده‌ها دارم	وان روز که خَمّارم، چه صبر و چه خاموشی؟