غزل ۲۶۰۱ مولانا

۱	ای بر سَرِ هر سنگی، از لَعْلِ لَبَت نوری	وَزْ شورشِ زُلفِ تو، در هر طَرَفی سوری
۲	در حُسنِ بهشتِ تو، در زیرِ درختانَت	هر سویْ یکی ساقی، هر سویْ یکی حوری
۳	از عشقِ شرابِ تو، هر سویْ یکی جانی	مَحْبوسِیکی خُنْبی، چون شیرهٔ انگوری
۴	هر صُبحْ زِ عشقِ تو، این عقلْ شود شَیدا	بر بامْ دِماغ آید، بِنْوازد طُنْبوری
۵	ای شادیِ آن شهری، کِش عشق بُود سُلطان	هر کویْ بُوَد بَزمی، هر خانه بُوَد سوری
۶	بُگْذشتم بر دیری، پیش آمد قِسّیسی	می زَد به دَرِ وَحدت، از عشقِ تو ناقوری
۷	اِدْریس شُد از دَرسَش، هر جا که بُد اِبْلیسی	در صُحبَتِ آن کافر، شب گشته چون کافوری
۸	گفتم زِ کِه داری این؟ گفتا زِ یکی شاهی	هم عاشق و معشوقی، هم ناصر و مَنصوری
۹	یک شاهِ شِکَرریزی، شَمسُ الْحَقِ تبریزی	جانْ پَروَرِ هر خویشی، شور و شَرِ هر دوری